Over de veranderingen op Reggae Geel is al heel wat digitale inkt gevloeid. Ook het Dub Forest onderging veranderingen, maar dan met respect voor de oude tradities. Zo kreeg de inrichting een make-over: geen podium meer, zoals vorig jaar, neen, de control tower stond in het midden van het bos onder een met een banner en de oude festivalbandjes van de afgelopen jaren versierde tent. Ook de bar met slechthorend barpersoneel, waar je je drankje moet bestellen met gebarentaal, stond er weer. Er was dit jaar ook meer ruimte gemaakt, zodat mensen naar behoefte konden neerploffen of hun kleurige hangmatten ophangen wanneer de benen moe geskankt waren van de stevige riddims die door de speakers knalden.
Vrouwen achter de knoppen op vrijdag:
Naar goede traditie speelt de host de eerste set van de dag. Op vrijdag was de eer weggelegd voor de heren van
Jah Chalice Soundsystem. De heren uit Duitsland veranderden de normale 18-inch corner dit jaar even in een 15-inch corner. Hun soundsystem was niet enkel esthetisch mooi om naar te kijken, maar klonk ook helder en warm, en zorgde voor diepe vibraties die je kleren deden beven. Ook hun control tower was een waar pareltje. Met verschillende versterkers, amps, pre-amps, mixers, effecten en meer, hadden de heren als het ware een hele studio meegenomen en stonden ze klaar om alle artiesten te ontvangen.
Als eerste was het Gentse
Roots Wire aan de beurt, en die brachten een leuke early roots- en ska-set. Het was lekker skanken op rustige bassen, afgewisseld met actieve en vreugdevolle ska. De perfecte middagset om in de sfeer te komen.
Daarna nam
Dub Traveller het moeiteloos over. Jammer dat
MC Galas zich ziek moest melden en niet aanwezig was, maar niet getreurd:
Missing Link stond paraat om de microfoon over te nemen met zijn ritmisch sterke teksten. Afsluiten deden de heren met een prachtige Belgische productie uit de Dub Traveller-studio. De rootstune is gemaakt samen met Roots Explosion en Saimn- I en is er één om naar uit te kijken.
Na deze portie Belgische artiesten stonden in de namiddag enkel nog internationale namen op het programma. Na nog een kort intermezzo door Jah Chalice was het tijd voor een stevige portie vrouwelijk geweld. Als eerste kregen we de stevige set vol meezingers van
Roots Daughters, die zelf stelden: “Sorry Jah Chalice to be so hooligan on your sound, but we got to feel the tradition!”. Jah Chalice Soundsystem werd zo voor het eerst echt getest en het publiek genoot met volle teugen van de meditatieve vibes. Met een focus op vrouwelijke zangeressen binnen het genre, af en toe ondersteund door een live viool en een andere MC - in dit geval
Juli Jupter - zorgden deze vrouwen voor een eerste hoogtepunt in het Dub Forest.
Terwijl de avond viet en de rood-geel-groene lichtjes in het bos aangingen, volgden de
Sisters in Dub hun zusters op. Dit collectief uit Londen, Berlijn en Keulen - waar Roots Daughters een onderdeel van zijn - nam het moeiteloos over en dubde het Dub Forest de nacht in. We kregen odes aan grootheden als Jah Shaka, met ‘When Jah Comes’, een tune van Indica Dubs, en een sterke Kilimanjaro-mix van Iration Steppas. Tijdens hun set kregen de sisters onverwacht bezoek van een andere vrouwelijke MC:
Black Omolo, die enkele nummers kwam mee chanten in haar gekende stijl.
Zo kregen we in totaal vier uur aan vrouwelijk geweld in het Dub Forest en zagen we dat dub geen gender kent. Het gaat over het verspreiden van muziek, boodschap en bewustzijn; een missie die uitgedragen kan worden door iedereen die zich erin wil verdiepen.
Onder luid applaus namen de vrouwen afscheid van het Dub Forest en kregen de heren van Jah Chalice nog even de tijd om hun kunsten te laten zien voor de hoofdact van de avond: Channel One.
Met veel eigen rootsproducties en een stevige kennis van hun eigen sound, toonde Jah Chalice waarom ze werden gekozen om de host te zijn op vrijdag. Dreunend en steunend op hun violist en twee MC’s, die elkaar vlot afwisselden, zetten ze de toon voor de laatste tweeënhalf uur van de avond.
De eer om de eerste dag af te sluiten werd gegeven aan
Mikey Dread van
Channel One, gesteund door
Macky Banton. Deze heren uit de UK zijn samen vaten vol ervaring: Mikey Dread achter de knoppen en sirene, Macky Banton in het publiek met de microfoon. Samen zorgen ze altijd voor sfeer. De eerste twee uur kregen we vooral opbouwende en meditatieve dubs. Pas tijdens het laatste halfuur werd echt alles uit de kast gehaald. Plots werden de amps stevig aan het werk gezet, begon Mikey gretig de sirenes te bespelen en Macky naar behoeven the chanten op de rootstunes die de revue passeerden. Afsluitend werd alles nog even uit de kast gehaald en was het de eerste keer dat wij echte Dub Forest-tunes hoorden: roots en steppers waarvan je de naam niet kent, maar die je doen beven tot op het bot met meditatieve riddims waarop je uren kunt skanken zonder je te vervelen.
Hiermee kwam er meteen ook een einde aan onze eerste dag Reggae Geel en was het tijd om onze ledematen wat rust te gunnen. Met pijnlijke voeten en stijve benen was het nog een kleine lijdensweg naar de campercamping. Eenmaal aangekomen genoten we nog even van wat lokale sounds op de camping en een babbel over de beleefde hoogtepunten van de dag. Daarna tijd voor wat welverdiende rust, want om 12 uur gaat zaterdag het terrein alweer open!
Al roots & culture wat de klok slaat op zaterdag:
Om 12:30 stond het Franse
Blackboard Jungle Soundsystem alweer klaar om het Dub Forest wakker te schudden. Dit jaar met een speciale verrassing voor de driver-nerds onder ons: de heren van Blackboard Jungle hadden drie stacks (torens) mee, met elk zes scoops. Eén van die stacks bevatte de nieuwste drivers van het Duitse audiomerk VAS. Deze 18-inch speakers zijn speciaal ontwikkeld voor scoops en zouden iets extra leveren, volgens de filmpjes op sociale media die Blackboard Jungle en VAS audio zelf hadden verspreid. Het was dus uitkijken naar wat dit ging brengen en wat het verschil was tussen oud en nieuw.
Wisselend tussen de verschillende stacks, voelend wat het verschil was en hoe dit zich liet uitdrukken, ging de eerste set van Blackboard Jungle aan mij voorbij. Daarna was het even focussen voor de eerste Belgische set van de dag: die van
Waga Waga. Traditiegetrouw met
King Samir aan de microfoon, die deze keer
Jacky Roots had meegebracht. Hoewel het nog maar vroeg op de dag was, waren de heren blijkbaar niet van plan om het rustig aan te doen en zorgden ze voor een streep zonlicht op deze grijze middag. Met producties uit de Wiseman Studio, Fari Youth, ‘Go Through The Gates’ met Nga Han op vocalen, een lokale productie en dubplates van Mafia & Fluxy (waaronder ‘Wadada’ van Burning Spear), wisten ze de aandacht van het publiek vast te houden en werd het zowaar al een echte sessie vroeg op de dag. Met een dubplate van Power Dread als laatste nummer lieten ze het Dub Forest voor het eerst die dag ontploffen. Kon de dag beter beginnen?
Na veel stevige dansplaten was het even tot rust komen in het bos. Ik zette mij tussen de bomen neer luisterend naar de rustige, mediatieve selectie van
Foward Fever featuring Kologne. Hiermee stond de tweede Belgische act van de dag op het podium van het Dub Forest. De drie heren speelden een heel aangename rustige, meditatieve rootsset die de zon terug door de wolken deed schijnen.
Nog meer meditatieve vibes kregen we van
Tippy I-Grade en
Reemah. Voor de eerste keer deze dag liep het Dub Forest vol met zowel artiesten als festivalgangers die zich verzameld hadden om beide artiesten aan het werk te zien.
Tippy I-Grade bracht opvallend veel nummers van Midnite, zoals ‘Africa’ en ‘Ras To The Bone’, die hij live voor ons afmixte. Halverwege de set sloot Reemah aan. Met haar krachtige stem en aanwezigheid had ze het publiek snel mee. Haar activistische teksten maakten het compleet, waardoor ze samen een sterke lading reggae en rastabewustzijn brachten.
De set van beiden was nog niet afgelopen of de volksstroom kwam al op gang voor wat het orgelpunt moest worden van de Dub Forest-programmatie. Met
Sister Nancy en
Scientist stonden enkele legendes in het bos en was er heel veel volk toegestroomd. Scientist stond achter een speciale mixtafel, die hij gretig gebruikte om gekende riddims als Sleng Teng en Stalag soms tot hun grenzen te bewerken met effecten. Wij waren blij dat we onze oordoppen in hadden! Daarbij kregen we een enthousiaste Sister Nancy die al snel blootsvoets op het podium kroop, haar toast-skills gretig liet horen, en het hele feest omzette in een ware toastparty. Het deed mij denken aan de talloze filmpjes van oude sessies die we al zagen op YouTube, waar MC’s allemaal op dezelfde riddims in hun eigen stijl een versie van dat nummer brachten. Zoals ze zelf zo mooi zei: “Come and see, it’s originality, from your Sister Nancy!”
Toch werd het tijdens de set soms wat vreemd wanneer Scientist heel hevig begon te mixen, waardoor Nancy moeilijk verstaanbaar was, of wanneer hij weigerde het nummer opnieuw te starten toen Nancy hierom vroeg. Gelukkig gebeurde dit niet te vaak en stond er weer een sterke vrouw op het podium van het Dub Forest die zich niet uit haar lood liet slaan en bleef gaan. Het was geweldig om haar bezig te zien, al weet ik niet of iedereen het daarmee eens was. Er waren duidelijk mensen in het publiek die alleen maar wachtten op haar befaamde nummer ‘Bam Bam’. Hoe langer dat op zich liet wachten, hoe minder publiek bleef kijken. Uiteindelijk eindigde ze er wel mee, maar in een andere variatie, iets wat wij wel konden smaken.
Na deze roots & culture-sessies was het tijd voor wat rootssteppers, gebracht door de man die zijn naam alle eer aandoet:
Jah Militant. De militante vibes die hij bracht zorgden ervoor dat de skankers onder de menigte hun danspassen konden laten zien. Met een compleet andere vibe dan we tot dan toe hadden gehoord, blies hij het bos nieuw leven in en bracht eigen producties die het Dub Forest voor de tweede keer deden ontploffen.
Na Jah Militant was het de beurt aan de hosts van Blackboard Jungle om nogmaals hun kunsten te laten zien. Op je eigen instrument speel je altijd het beste, en dat was ook te merken. De amps werden een niveau hoger gezet, er werden aan de lopende band dubplates gedraaid, en we kregen zelfs een Belgische productie van Unlisted Fanatic, ‘Step Away ’ met Triston Palmer, te horen. Het was duidelijk dat ze niet wilden onderdoen voor de laatste act van de avond en dat ze hun nieuwe drivers wilden testen. Je moest erbij zijn om het te ervaren. Wij kunnen het enkel zo beschrijven: je staat een goede tien meter van de stack stil te staan en toch bewegen al je kleren trilt heel je lijf - dat is soundsystem style!
Wij waren al stevig afgemat door het vele dansen, toen
Young Warrior er rond half twee aan begon. De man had een duidelijke visie en missie voor ogen met zijn set: “Reggae music is not about boom boom boom, it’s about the message within!”. Dit luidde de diepe bewustzijnssessie van Young Warrior in. Zoekend naar diepe frequenties, inspirerende rastateksten en odes aan overleden grootheden zoals zijn eigen vader Jah Shaka (‘In the Ghetto’), Max Romeo (‘Captain Of My Ship’), Ras Muffet en Rico Rodriguez. Maar ook nog levende legendes als Burning Spear kwamen aan bod.
Afsluiten deed Young Warrior nog met een laatste dubplate-klepper van zijn vader, waarbij hij de boxen een laatste keer goed liet knallen, Shaka style. Dit was meteen het laatste wapenfeit in het Dub Forest op Reggae Geel. Sneller dan gedacht was het toch weer afgelopen.
Met leeg gedanste benen, pijnlijke zolen en blaren op de tenen sleepten we ons terug naar de campercamping. Los van de veranderingen, genoten we weer met volle teugen van het Dub Forest en van Reggae Geel. Bedankt aan iedereen die dit weer heeft mogelijk gemaakt! We zijn nu al benieuwd naar wat volgend jaar zal brengen!
