Zoals de traditie het wil, trapte Irie Vibes het festivalweekend af met Kortemark Congé – een gratis dag die de vakantie feestelijk inzet voor de lokale bewoners. Deze dag is niet alleen een warm welkom, maar ook een manier om de gemeenschap actief te betrekken bij het festivalgebeuren. En wat voor een start was het! Kortemark Congé bewees dat een dorpsfeest in België niet per se hoeft te draaien rond folklore of schlagermuziek. Nee hoor, het kan ook reggae-geïnspireerd zijn én tegelijk toegankelijk en laagdrempelig blijven. Dat zagen we duidelijk in de volledig Belgische line-up.
Zo kregen we ska uit Oostende met Mystère. Deze groep vrienden gaat er vol tegenaan met passie voor hun muziek en zorgt, door veel interactie met het publiek, dat iedereen zich goed voelt om de benen los te gooien op hun ska-nummers. Daarna krijgen we rootsreggae uit Brussel met Giant Tree: een sterke band met een uitstekende leadzanger die met zijn politiek gerichte teksten het bewustzijn van het publiek wil aanspreken. Uit Luik kwam Atomic Spliff met zijn energieke rub-a-dub vibes. De twee charismatische MC’s zweepten het publiek op vanaf de eerste minuut. Hun enthousiasme werkte aanstekelijk, en beide MC’s stonden tegen het einde van hun set bijna meer tussen het publiek dan op het podium!
De afsluiter van de avond was FLPSTR, die met zijn 12 volt soundsystem, of zoals de security het heerlijk verwoordde: “Dat rondrijdende discogebeuren”, het publiek mee op sleeptouw nam en hen op speelse wijze begeleidde langs de grazende lama’s richting de camping. Zijn mix van stevige digital dubs en vrolijke Nederlandstalige lyrics hield de sfeer erin tot in de vroege uurtjes. Had de organisatie hem niet afgeremd, dan stond hij er waarschijnlijk nog steeds. Big up!
De toon voor het weekend was gezet en de boodschap was duidelijk: meer reggae – en alle subgenres – op de plaatselijke buurtfeesten, meer Belgische acts op de podia van bekende reggaefestivals!
Vrijdag: een dag vol roots, ritme en reflectie
Hoewel het eerste optreden op het festivalterrein pas om 17 uur gepland stond, waren de gasten van
Redemption Soundsystem en
Mycelic Records al om 12 uur paraat aan de campingbar. Daar ontvingen ze de eerste festivalgangers die niet konden wachten om erin te vliegen. De campingbar transformeerde al snel in een gezellig verzamelpunt waar sommigen nog aan het ontbijten waren, terwijl anderen net hun tent hadden opgezet. Met een heerlijke selectie van dub en roots brachten deze jonge talenten meteen sfeer en lieten ze ons verlangen naar de rest van de dag.
In de namiddag opende de festivalweide en werd de tent overgenomen door
Satta Soundsystem, waar
Dub Up Hifi met
Selecta Samwise en
MC Baba T een krachtige set neerzette. Diepe roots, unieke dubplates en spirituele vibes vulden de ruimte. De selectie was opvallend religieus getint, met onder andere verwijzingen naar het jodendom. Dat riep vragen op over de context en interpretatie van zulke boodschappen in de huidige tijdsgeest. Zoals een scherpe vriend opmerkte: voor de onwetende (pro-) Palestijn kan dit verwarrend of zelfs afschrikwekkend zijn. Een belangrijk gesprek dat we niet uit de weg mogen gaan: wat is de link tussen Rastafari en het jodendom, en welke rol speelt de reggae-scene in het aankaarten van onrecht, zoals dat tegenover het Palestijnse volk?
Alsof hij het gesprek had opgevangen, haalde MC Baba T in zijn teksten de wantoestanden aan. Zijn boodschap was duidelijk: “Doing nothing is not an option!”
Na deze portie politiek en filosofie nam Satta soundsystem het over van Dub Up Hifi en ging verder met diepe roots op hun eigen soundsystem. De afwisseling tussen beide crews hield de energie hoog en trok steeds meer mensen naar de tent. Helaas betekende dit dat
East End Rock & Skylarkin’, die gelijktijdig speelden, weinig publiek trokken. Toch waren zij essentieel voor de sfeer op het terrein, met muziek die de marktgangers en families bij de kinderanimatie vrolijk stemde.
Terwijl ik genoot van de Jamaicaanse keuken van
Njam Njam Jamaica en mijn benen rust gunde voor het hoogtepunt van de avond, liet ik de unieke sfeer van Irie Vibes op me inwerken. Bekende gezichten, nieuwe ontmoetingen, korte groeten of lange gesprekken, alles voelde oprecht en ongedwongen.
Om 23 uur was het tijd voor het eerste echte hoogtepunt van het festival: een vijf uur durende sessie van
Aba Shanti-I op de mainstage. De levende legende kondigde enthousiast aan dat hij ons meenam op een educatieve reis - Shanti style. Hij begon met vroege ska, doordrenkt met rhythm & blues-invloeden, nog zonder religieuze teksten. Daarna schakelde hij over naar early reggae, waar de eerste Rasta-boodschappen opdoken. Na een uur, afgesloten met ‘Simmer Down’ van The Wailers, dook hij in de rootsreggae met klassiekers als ‘Dreadlocks The Time Is Now’ van The Gladiators en ‘Truths And Rights’ van Johnny Osborne. Dan volgde het deel waar Aba Shanti-I volledig tot leven kwam: de rauwe, spirituele dub uit de jaren ‘90. Met krachtige chants, zes versies per riddim en obscure pareltjes wist hij het publiek volledig mee te slepen. Dit was de Aba Shanti-I zoals wij hem het liefst zien - in zijn element, dansend, opzwepend.
Het is jammer dat hij dit niet vijf uur lang deed. Samen met de vele meezingmomenten en bekende refreinen die door heel zijn set terugkwamen, kreeg ik wat het gevoel van een showcase en een Europees aangepaste versie. Dat gevoel werd bevestigd in gesprekken met mensen die hem eerder in de UK zagen. Jammer, want want wij zagen liever een artiest helemaal zijn eigen ding doen.
De set eindigde met moderne, digitale roots en dub uit de 21e eeuw, complexere producties, met duidelijke zangpartijen, en meer - vooral digitale - instrumenten. We kregen hier nog twee knallers van Vibronics als afsluiter, die ervoor zorgden dat het publiek veranderde in een heupwiegende, handen zwaaiende meute.
Hoewel het publiek niet constant uit zijn dak ging, was de waardering tussen de nummers door luid en langdurig. Het slotapplaus raakte zelfs Aba Shanti-I zichtbaar. Onder luid gejoel voor een laatste tune wisselde hij blikken met de organisatie, maar besloot toch af te sluiten. Met een knipoog vroeg hij het publiek dan maar of hij volgend jaar niet beter terugkomt mét zijn eigen soundsystem. Het publiek reageerde uitzinnig, maar wist: het was gedaan voor vandaag.
Of toch niet helemaal… Want daar was hij weer:
FLPSTR, de Ruppelsoldaat, met zijn rondrijdend discogebeuren, die de feestvierders weer begeleidde van het hoofdpodium terug naar de camping. Voor mij zat het er echter op. Na vijf uur dansen was het tijd voor rust. Onder begeleiding van diepe bassen viel ik in slaap – uitgeput, maar al reikhalzend uitkijkend naar de volgende festivaldag.
Zaterdag: zon, roots en magie!
De dag begon meteen goed om 12 uur met
Giraffe Soundsystem. Na ongeveer twee jaar afwezigheid zien we hen eindelijk weer vaker optreden met hun prachtige, zuivere soundsystem. Samen met
Phillidub warmden ze de vroege vogels op. Dit negenkoppige, Nederlandstalige reggaecollectief uit Leuven schudde bekende en minder bekende reggae- en dancehallriddims door elkaar op een speelse, open manier – zoals een moderne versie van ‘Pass The Dutchie’ van Musical Youth. Het was het perfecte concert voor een zonnige middag op Irie Vibes.
Terwijl ik de markt nog eens afliep voor een snelle, lekkere hap van de
Volxkeuken, liep ik tegen de verrassing van het festival aan. In een klein hoekje was er ruimte vrijgemaakt voor
Dub Master T. Deze oudere man creëerde live dub met enkel een loopstation, gitaar, wat effecten en percussie-instrumenten. Met zichtbaar vakmanschap bouwde hij ter plekke zijn muziek op, inclusief passende versions. Onder de indruk bleef ik veel langer luisteren dan gepland.
Daarna trok ik naar
Rejoice, die een sterke set speelden op Giraffe Soundsystem met nummers van hun eigen Rejoice Label waaronder ‘Symbiosis’ en ‘Innocent Blood’, die normaal in september uitkomen.
Na deze dubsessie was het weer tijd voor live muziek met
The Liquidators. Deze negen ervaren muzikanten uit de Lilloise scène brachten met aanstekelijke energie en originele bewerkingen de geest van de jaren ‘60 en ‘70 tot leven. Ze eerden grootheden als Ken Boothe en The Skatalites, maar verrasten ook met een reggaeversie van ‘Sweet Dreams’ van Eurythmics. Het publiek zong uit volle borst mee – de sfeer was uitgelaten!
Dan was het opnieuw tijd voor Giraffe Soundsystem, die hun tweede sessie van de dag mochten spelen. Dit in afwachting van wat zonder twijfel het absolute hoogtepunt van het festival zou worden: het optreden van
Abakush!
Deze overwegend vrouwelijke reggaeband uit Brixton, opgericht in 1981, speelt dit jaar slechts twee shows in Europa – en één ervan was op Irie Vibes. En wat een optreden! Een volle tent, een muzikaal ijzersterke band en drie krachtige leadzangeressen die het publiek moeiteloos meenamen door elk nummer en hen op het juiste moment toespraken om bewustzijn te creëren rond prangende thema’s. Dat zorgde voor een diepgaande, bewuste ervaring. Het optreden bouwde op in intensiteit, met ‘Cush’ en andere kippenvelmomenten die elkaar opvolgden. Het absolute hoogtepunt? Een old skool ‘Rock Attack’! Hier ervaarden we een prachtige symbiose tussen band en publiek – geen ziel bleef onaangeroerd. Ik meende zelfs één van de zangeressen een traan te zien wegpinken. Magisch. Eén van de beste rootsconcerten die ik ooit heb meegemaakt!
Er was geen tijd om lang te bekomen, want
Wassie One stond al klaar. Met meer dan 40 jaar ervaring bracht hij een dikke rootsset vol krachtige chants. Zijn unieke MC-stijl op Giraffe Soundsystem zorgde voor een derde hoogtepunt van de dag. Pure klasse.
Als laatste liveoptreden kregen we
Echo Minott & The Hot Peppers (de riddimsectie van Dub Shepherds, Jolly Joseph & I-Fi). In 2024 brachten ze samen het album ‘Mango Tree Showcase’ uit op BAT Records. Hoewel zowel band als zanger van topkwaliteit waren, bleef de magie zoals bij Abakush uit. Nummers als ‘Mango Tree’ en ‘Mister Big Man’ klonken goed, maar het publiek leek minder mee. Was dat de reden dat het optreden niet even betoverend was? Het bracht me tot een intrigerende vraag: welke rol speelt het publiek in het verkrijgen van een magisch moment van de artiest? Moet het publiek dit uit de artiest halen, of de artiest het publiek betoveren? Ik verloor even mijn focus, maar gelukkig bracht de drummer mijn aandacht snel terug. Zijn enthousiasme en ritmische hoogstandjes waren zo goed dat zelfs zijn eigen bandleden verrast waren en spontaan voor hem applaudisseerden. Het slotapplaus was dan ook luider voor de band dan voor Echo Minott zelf.
Tactisch opgesteld voor de afsluiter keek ik uit naar
Power Dread - voor mij onbekend, maar bij dubliefhebbers een must-see. De Fransman speelde op zijn eigen soundsystem en werd aangekondigd als een fervent Jah Shaka-fan. En dat klopte volledig. Zijn sessie - met imperfect afgestelde microfoon en soundsystem, diepe meditatieve dubs en uplifting roots - kwam dicht in de buurt van een echte Shaka-sessie. Vier uur lang wisselde hij eigen producties af met vinyl, en voor we het wisten speelde hij al zijn laatste tunes.
Het leek onwerkelijk dat Irie Vibes al voorbij was. Op weg naar de camping, met nog een paar laatste tunes op de achtergrond, blikten we terug. Iedereen was het erover eens: dit jaar was nóg beter dan vorig jaar. Hoe doen ze dat toch? En kunnen ze volgend jaar nóg beter? Wat vaststaat: volgend jaar zijn wij opnieuw van de partij!
Daarom veel dank aan de organisatie, vrijwilligers, artiesten en iedereen die dit magische weekend mogelijk maakte. Aan iedereen die dit leest: kom volgend jaar naar de 23e editie! Of je nu komt voor het volksfeest op donderdag, het festival op vrijdag en zaterdag, een specifieke artiest of gewoon de sfeer – zelfs al is het maar voor één dag – dit festival raakt je.
