Reggae Geel wordt rechtgehouden door meer dan 2500 vrijwilligers. Opbouw, kassa’s, togen, verkeer, veiligheid, catering voor de crew… overal doen mensen onbetaald hun, best om het ons, de festivalgangers, zo aangenaam en comfortabel mogelijk te maken. In ruil krijgen ze een weekendticket (op de meeste andere festivals is dat een dagkaart) en sommigen een paar drank- en eetbonnen. Hulde!
Liesje Luyckx is al 32 jaar vrijwilliger op Reggae Geel. Na het plotse vertrek van artistiek leider Danielle Pater is ze niet meer alleen verantwoordelijk voor de opbouw en de relatie met de buren maar ook voor de hospitality (de ontvangst van de artiesten) en nog veel meer: “Het fysieke werk gaat me al die jaren niet meer zo goed af. Ik zit meestal hier op mijn kantoortje, waar ik zo wat van alles doe. Een vlinder noemen ze dat volgens mij. Maar ik weet nu al dat ik volgend jaar zal moeten kiezen. Door de omstandigheden neem ik dit nu allemaal op mij maar het is eigenlijk te veel werk voor één persoon.”
Toon Verbeeck, vrijwilliger sinds 27 jaar, is de nieuwe zakelijke leider van Reggae Geel, de opvolger van medeoprichter Kris Eelen: “Toen ik hier begon als vrijwilliger moest ik ervoor zorgen dat de mensen op de camping niet dagen voordien hun tentje kwamen zetten. Ik was zelf amper zestien, dus ik had er wel begrip voor dat die jonge gasten dat deden. Gelukkig was het de security die hen van het terrein moest wegleiden, ik kon altijd vriendelijk blijven.”
Verbreding
Toon was van dichtbij betrokken bij de veelbesproken muzikale “verbreding” van Reggae Geel. Door de breuk met Pater moest hij inspringen als mede-artistiek leider en heeft zo de definitieve line-up van het festival vorm gegeven, samen met communicatieman Rob Swolfs en Lieselot Flour, voorzitster van de raad van bestuur. Met grote dank aan Patrick De Groote van Sfinks Mixed, die zijn uitgebreide netwerk gebruikte om de affiche te vervolledigen.
Met Arsenal, Typhoon, ‘t Hof van Commerce, Buscemi en Discobar Galaxie staan er wel vijf namen op de affiche waar de meeste reggaefans niet bepaald op zitten te wachten.
Liesje: “Er gingen zelfs stemmen op om de affiche fiftyfifty te verdelen tussen reggae en niet-reggae.”
Toon: “Maar zo ver wilden we niet gaan. We moeten dicht bij onze kern blijven als festival, en tegelijk toch wat verbreden. In theorie werken we nu met een 80-20 verhouding, hoewel het onderscheid niet altijd even duidelijk is. Arsenal behoort duidelijk tot die 20%, maar ‘t Hof van Commerce doet wel eens reggae-achtige dingen en Flip Kowlier heeft zelfs een reggaeplaat gemaakt. Discobar Galaxie brengt een speciale Reggae Geel-set en Buscemi gaat helemaal sound system style, zoals hij vroeger wel vaker deed.”
Liesje: “Dirk (Swartenbroekx aka. Buscemi) heeft nog in Geel gewoond. Toch een beetje een lokale act dus.”
Arsenal
Toon: “De mannen van Arsenal zijn superblij dat ze hier staan, al was het maar omdat ze bijna nooit optreden in de Kempen. In reggaekringen werd de komst van Arsenal wat negatief onthaald, of op z’n minst met verbazing, maar daarbuiten krijgen wij heel veel superpositieve reacties. We zien het ook aan de ticketverkoop. Dat zijn er nu al meer dan vorig jaar, op een kleine twee weken voor het festival. “Goeie keuze!”, liet Herman Schueremans persoonlijk weten. Arsenal is een grote naam in de Belgische muziekscene, die kun je niet als opener zetten, of ergens in de namiddag. Het concert heeft de sfeerzetting van een avondshow. Logisch dat ze vrijdag headliner zijn. Ik denk ook dat er die nacht nog veel volk aan de mainstage zal staan. De “verbreding” is er met name voor mensen uit de omgeving, die ook nog eens korting krijgen. Als we die kunnen overtuigen om te komen, leren ze de reggaemuziek en de vele subculturen hopelijk ook wat beter kennen. Je ziet nu al dat veel mensen uit de buurt graag eens met hun gat komen schudden in de Bounce. Ze kennen die klassiekers intussen. Het blijft gewoon heel moeilijk om financieel te overleven als festival en we zijn al lang niet meer het enige reggaefestival. Mensen komen niet meer uit heel Europa naar Geel. Veel minder uit Nederland ook, waar verschillende festivals beschikken over veel grotere, zij het moeilijk verklaarbare budgetten dan wij. En met de Belgische reggaefans alleen redden we het niet, toch niet in de huidige vorm van het festival. Dan heb je twee opties: downsizen of verbreden, een nieuw publiek aantrekken. Een publiek voor wie reggae hoe dan ook nog een bepaald stigma heeft, wat je daar ook van denkt. Dat is de muziek van die wietrokers. Dat was ook de doorslaggevende reden om het klassieke rood, geel en groen te vervangen door wat zachtere kleuren. Sommige mensen in het bestuur waren daar fel tegen, anderen fel voor. We merken alleszins dat de mensen zich zo niet laten afleiden of afschrikken door die klassieke symboliek en minstens al de moeite nemen om te kijken wie er op de affiche staat.”
Dalilla Hermans
Minder Jamaicaanse namen op de mainstage, ook dat valt op.
Toon: “Het is heel sjiek om Jamaicaanse artiesten uit te nodigen, zoals in het verleden vaak het belangrijkste doel was, maar het kost veel geld en je geeft je eigen mensen minder kansen. Wij zijn bijvoorbeeld heel blij dat we nu het Belgische Sun To Sheeva op de mainstage kunnen zetten.”
Ook de master of ceremony is voor het eerst in lange tijd geen Jamaicaan. Dalilla Hermans was volgens Toon “over the moon” toen haar gevraagd werd om Reggae Geel te presenteren. “Belgisch, een vrouw met een duidelijke mening, en ze houdt van Reggae Geel, zegt Liesje: “Het is de perfecte keuze.”
Liesje en Toon hebben Reggae Geel in de voorbije decennia op alle vlakken zien veranderen: van locatie, van gratis en kleinschalig naar betalend en 60.000 bezoekers, in de jaren met Shaggy en Damian Marley. Die laatste tekende ook voor het mooiste moment dat Liesje in al die jaren beleefd heeft.
Liesje: “Maar wel om heel persoonlijke redenen. Mijn dochter kwam dat jaar voor de eerste keer helpen op het festival en ik had haar meegenomen op het podium. Toen de band ‘Welcome To Jamrock’ inzette ging heel de wei uit de bol, en wij begonnen met twee spontaan te huilen. Onvergetelijk. Damian Marley is nochtans niet mijn favoriete artiest, het gevoel oversteeg zelfs mijn connectie met de reggae. Vorig jaar vond ik Alborosie heel goed, en ook Arrested Development. Dat was echt feest op het terrein én op het podium. En feesten hoort erbij voor mij. Vroeger zette ik op zaterdagavond mijn gsm en walkietalkie af en ging ik feesten.”
Anthony B
Toon: “Ik was in het verleden verantwoordelijk voor de crew en de ingang, dus ik had niet zoveel tijd om te gaan kijken. Wat ik wel doe: bij een aantal artiesten ga ik even op het podium staan en kijk ik hoe de mensen genieten. Dan is heel dat jaar van keihard werken vergeten. Daarvoor doe je het. In 2009 werkte ik in de backstage als vrijwilliger. Anthony B ging aan zijn set beginnen en om één of andere reden stond ik daar helemaal alleen. De band was al begonnen met de typische intro’s, Keith zelf zat nog in zijn kleedkamer. Ik had een krakkemikkig gsm-toestel waarmee ik kon filmen, maar van een dermate erbarmelijke kwaliteit dat ik al snel besefte: dit heeft geen zin. Toen Keith uit zijn kleedkamer kwam, zag ik dat hij met de microfoon in de hand naar me toe stapte en begon te zingen. ik hoorde het publiek over het geluid van de luidsprekers heen meezingen en roepen. Anthony B stond backstage vlak voor mijn gezicht, de micro zo dicht tegen mij dat ik als grote dancehall fan alleen maar perplex kon staan en heel hard genieten. Pas toen hij het podium opging besefte ik wat er net gebeurd was. Nog eentje? Twee jaar geleden stonden de Young Israelites op ons podium. Het was vroeg op de dag en ik had nog een half uurtje tijd om even zelf te gaan kijken. Samen met een vriend en een honderdtal bezoekers stonden we voor het podium, en toen begon het begon te regenen. Ik stond daar in een short en een T-shirtje volledig te doorweken tot er een koppel naar me toe kwam en hun paraplu aan mij gaf. Zij hadden er twee en zegden dat het hen plezier deed om me zo te zien genieten. Tegen het einde van het optreden hebben we nog even gepraat en bleek dat het die mensen de ouders van de zanger waren. Helemaal met de auto van Israël naar Geel gereden omdat ze zo trots waren op hun zoon. Ik heb hen nadien nog begeleid naar de kleedkamer waar ze hem met tranen in de ogen in de armen vielen.”
Drugcontroles
Nog even over het immer hete hangijzer op Reggae Geel: drugcontroles.
Toon: “Wij hebben maar een zeer beperkte invloed) op de acties van de politie en de gemeente. Wat we wel doen, al heel lang, met Safe & Sound en Johan Tackx, is een andere, minder repressieve aanpak bepleiten en uitvoeren, de zogenaamde harm reduction. Verschillende andere festivals hebben die methode intussen overgenomen. Vergeet niet dat er hier ooit wasstraten waren om iedereen te controleren op drugs. Vandaag focussen we samen met de politie en de gemeente vooral op dealers, het gebruik van drugs in het bijzijn van kinderen en rijden onder invloed. Daar zetten wij op in.”
Reggae Geel vindt dit jaar plaats van donderdag 31 juli tot en met zaterdag 2 augustus!
