The Wailers veroveren het Dorpshart van Puurs

Voor mij is het een wat emotioneel weerzien met de band. In 1991 was ik zestien en woonde ik voor het eerst een reggaeconcert bij. Bob Marley was toen net tien jaar overleden, The Wailers waren op wereldtournee om zijn erfenis te eren en zouden optreden in de Brusselse Ancienne Belgique. De bezetting was zo toen nog zo goed als origineel, inclusief The I-Threes. Gitarist Junior Marvin nam de zang voor zijn rekening. Het concert was uitverkocht, en mijn ticket had me toen 580 Belgische frank gekost (iets meer dan 14 euro). Op het voetpad van de Anspachlaan boden mensen ons maar liefst 3000 frank (75 euro) om het over te kopen. Dat zegt genoeg: de band was toen nog razend populair.

Afgelopen zaterdag zagen we een volledig getransformeerde band gratis aan het werk op het Dorpshart in Puurs, op een podium dat een beetje oversized leek. Het verschil kon eigenlijk niet groter zijn. Het enige bandlid dat nog echt een connectie heeft met de vroegere Wailers is Aston Barrett Junior, zoon van bassist Aston ‘Family Man’ Barrett, en hij wordt gebruikt als bandleider om het geheel toch nog wat geloofwaardigheid te geven. De band werd aangekondigd als een legendarische feelgood reggaeband en dat beantwoordde perfect aan onze verwachtingen.

De lead vocals werden verzorgd door Mitchell Brunings, een in Suriname geboren Nederlander, en een man die velen zullen hebben leren kennen als deelnemer aan het televisieprogramma The Voice in Nederland, waar hij destijds letterlijk de monden van de juryleden deed openvallen met een schitterende cover van ‘Redemption Song’. De gelijkenis van zijn stem met die van Bob Marley is ronduit frappant. Voor The Wailers is het meteen ook heel handig om over een voice-a-like te kunnen beschikken zonder een echte Marley in huis te moeten halen (wat gezien het dispuut over de erfenisrechten nooit zou lukken).

Wanneer we de PA passeerden, zagen we de playlist duidelijk hangen en wisten zo onmiddellijk wat de rest van de avond te wachten zou staan. Op een paar nummers na zouden we het hele postuum uitgebrachte album ‘Legend’ te horen krijgen. De set opende met ‘Lively Up Yourself’ uit ‘Natty Dread’. En dan volgde een hele reeks van Bob’s meer populaire werk, genre ‘Is This Love’, ‘No Woman No Cry’ en ‘Stir It Up’. Meteen vielen ons de kwaliteiten van Mitchell Brunings op. De zanger deed dat uitstekend en verveelde ons niet met die ingestudeerde pasjes waar de nazaten van Bob zo vaak mee uitpakken. Hij sprak het publiek bovendien geregeld ook gewoon even in het Nederlands toe. ‘Waiting In Vain’ werd dan weer gezongen door gitarist Wendel ‘Junior Jazz’ Ferraro, waarna Mitchel Brunings vervolgde met ‘I Shot The Sheriff’ en ‘Satisfy My Soul’. Tijdens het volop meegezongen ‘Three Little Birds’ werd de sfeer op het plein pas echt uitbundig. Dat werd doorgetrokken naar ‘One Love’, ‘Jammin”, ‘Get Up Stand Up’ en ‘Exodus’, waarna de bandleden even het podium verlieten. 

Mitchell Brunings bleef echter staan om met een gitarist een geweldige versie van Redemption Song neer te zetten. Dan volgde ‘Evolution’, het titelnummer van hun in 2024 uitgebrachte album, gezongen door bandleider en bassist Aston Barrett Junior. Toch een verademing in de al te vertrouwde set en meteen ook het enige nummer dat niet van Bob Marley zelf kwam.

De kelen werden nog een laatste keer gesmeerd voor meezingers als ‘Buffalo Soldier’ en afsluiter ‘Could You Be Loved’, al misten we toch een paar van Bobs meer gelaagde klassiekers, zoals ‘Natural Mystic’, ‘The Heathen’ of ‘Rat Race’.

Wat ons van dit concert vooral zal bijblijven is het enthousiasme van deze groep muzikanten, die zonder enige pretentie het werk en de boodschap van Bob Marley uitdragen en waarbij wij toch nog eens de kwaliteiten van Mitchell Brunings willen onderstrepen. Deze man is een uitstekende zanger en performer die ons - op Ziggy na - de hele Marley-dynastie vlotjes deed vergeten. 

Foto’s: © Peter Verwimp