Reggae Geel lost reeks nieuwe namen en zorgt voor gefronste wenkbrauwen bij reggaefans

Alpha Blondy staat na zowat vijftien jaar eindelijk nog eens op het podium van Reggae Geel en komt er zijn nieuwe album ‘Rise’ voorstellen. Met iets gemengdere gevoelens kijken we dan weer uit naar de komst van wat nog overblijft van het legendarische The Gladiators, maar Inna de Yard, tegenwoordig met Winston McAnuff, Cedric Myton en Kiddus I als frontrunners, is dan weer een van die acts waarmee ze ons elk jaar opnieuw blij kunnen maken.

Persoonlijk zijn wij dan ook weer zeer benieuwd naar de set van Eva Lazarus en Mungo’s Hi Fi. Die namen zulen wellicht niet bij iedereen een belletje doen rinkelen maar met de uit Bristol afkomstige Eva Lazarus krijgt u een dijk van een stem en een artieste die zich net zo goed thuis voelt in soul, hip-hop als reggae. Samen met de Schotten van Mungo’s Hi Fi leverde ze in 2019 het zeer geslaagde ‘More Fyah’ af.

Daarnaast lijkt er deze keer vooral aandacht voor de programmatie in de Bounce Dancehall, waar dancehall-liefhebbers kunnen uitkijken naar sets van Serial Killaz feat. Top Cat & Mad Sam, General Levy feat. Irie Ites (die op donderdag het feestje op gang mogen trekken) en tenslotte de ons verder nog onbekende Jamaicaanse Teejay, onder andere bekend van de hit ‘Uptop Boss’.

Maar de twee namen die echt de aandacht trokken zijn deze keer toch die van Arsenal en Buscemi. Die laatste, een muzikale veelvraat waarvan het wellicht minder geweten is dat hij ook met genres als reggae, dub en vooral dancehall bezig is, komt op eigen vraag met een “exclusieve dancehallset” de Bounce in vuur en vlam zetten, en Arsenal wordt door Reggae Geel dan weer als volgt aangekondigd: “Een nieuwe wind waait over de weide: Belgische trots Arsenal brengt tropische beats, elektronische warmte en indie soul naar het hart van Reggae Geel. Perfect voor open-minded muziekliefhebbers.”

Met hip-hop acts als Postmen en Arrested Development was de transitie van het festival vorig jaar eigenlijk al ingezet, maar waar dat genre traditioneel nog vaak omarmd wordt door veel reggaefans, lijkt de stap naar acts als Arsenal en Buscemi toch een pak groter.

Op VRT NWS gaf Rob Swolfs van Reggae Geel zelf volgende verklaring voor de beslissing: “Reggae heeft een invloed op heel wat andere genres, zoals hip-hop en elektronische muziek. Die willen we dus ook een plaats geven op het festival. We zullen altijd dicht bij onze identiteit blijven maar we merken ook dat er minder nieuwe reggaegroepen zijn, in vergelijking met vroeger.”

Een uitspraak die volgens ons toch enige nuance verdient.

Reggae is ondertussen een wereldwijd fenomeen geworden en aan reggaeacts is dus zeker geen gebrek, integendeel. Wel zien wij dat een heleboel van die artiesten nooit in België aan bod komen. Dat is het gevolg van een aantal factoren die voor een giftige totaalmix zorgen.

Ten eerste is het inderdaad zo dat het aantal reggaeacts dat nog vanuit Jamaica of de Verenigde Staten op tournee komt drastisch gedaald is. Dat heeft naar onze mening vooral te maken met financiële overwegingen, maar ook met ingewikkeldere visa-aanvragen (waar vroeger een Schengen-visa volstond voor heel Europa, zijn nu twee aparte visa nodig voor het Verenigd Koninkrijk en de EU), waardoor steeds meer Jamaicaanse artiesten ervoor kiezen om enkel in de VS te toeren.

Maar er speelt meer… We hoeven de Atlantische Oceaan eigenlijk al lang niet meer over om degelijke reggae te horen. Van Frankrijk over Spanje en Italië tot Servië en Griekenland of Denemarken en Litouwen. Overal wordt daar tegenwoordig zeer genietbare reggae gemaakt, maar toch krijgen de acts uit die landen bij ons slechts mondjesmaat tot helemaal geen voet aan de grond.

Men is daarbij vooral bevreesd dat ze niet het verhoopte publiek zullen lokken. Niet helemaal onterecht zo blijkt - en hier komen we toch even bij u terecht beste lezer en reggaefan - want als we even een festival als Couleur Café als voorbeeld mogen nemen, dan merken we dat bij hun jaarlijks terugkerende vraag naar wie u daar liefst op het podium zou zien, steeds weer dezelfde namen terugkomen.

Wat Reggae Geel betreft is het echter ook te lang een identitaire keuze geweest. Het festival moest en zou Jamaicaans gekleurd zijn en reggae uit andere gebieden - met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk - werd daarbij te lang te stiefmoederlijk behandeld.

En met muziekacts is het net als met plantjes, wat geen licht of water krijgt groeit niet. Acts die hier nooit de kans krijgen om op het podium te staan zullen hier ook nooit een grote fanbase ontwikkelen.

Maar ook de grote Europese reggaepromotoren spelen daarin een kwalijke rol. Als we het aanbod van de grootste spelers uit België, Frankrijk en Portugal naast elkaar leggen dan overlapt zowat driekwart van de namen die aangeboden worden. Daarvan komt een grote hoop dan ook nog eens jaar na jaar terug met weinig aandacht voor vernieuwing en opvallend ook niet voor lokale Europese acts.

Voeg daar nog bij dat het gros van de reggaeveteranen uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw ondertussen het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld hebben, te ziek zijn om nog te toeren of, in het beste geval, van een welverdiend pensioen genieten, en we krijgen een soort “perfect reggaestorm” die nu zelfs een iconisch reggaefestival als Reggae Geel dwingt om niet langer volledig voor het genre te kiezen dat hen uiteindelijk wel groot heeft gemaakt.

Rob Swolfs wilde graag nog even iets uitgebreider en genuanceerder op de evoluties bij Reggae Geel reageren, en die kans gaan we hem dan ook niet onthouden:

“Een belangrijk punt wat in heel deze discussie natuurlijk meespeelt is de vraag hoe groot is het bereik van het reggaegenre vandaag nog is. We hebben moeten vaststellen dat die interesse sinds de COVID-19 pandemie toch sterk is afgenomen. Namen uit Jamaica en daarbuiten blijven binnen de scene goed liggen, maar diezelfde scene heeft ondertussen altijd maar meer keuze gekregen tussen verschillende festivals waar vaak dezelfde artiesten staan geprogrammeerd!

Dat is waar we momenteel een antwoord proberen op te vinden, waarbij we een evenwicht proberen te vinden tussen verbreding en trouw zijn aan onze wortels. Ik denk dat niemand van ons zin heeft om die wortels los te laten, maar we moeten wel realistisch genoeg blijven en beseffen dat als we zo’n pallet aan reggae, dancehall en dub willen blijven brengen, we daarnaast ook een breder publiek gaan moeten aanspreken.

Tegelijkertijd willen we onze blik ook niet langer enkel richting Jamaica richten, maar ook het reggaetalent hier in Europa meer aan bod laten komen.

Het heeft dus zeker niet alleen te maken met het feit dat er te weinig opkomend talent zou zijn, maar meer met hoe we dat talent aan bod kunnen laten komen op een manier die het voorbestaan van het festival verzekert!”

Wij willen hier die keuze zeker niet volmondig afkeuren - een feestje wordt het sowieso weer - maar de sector eerder oproepen tot (meer) introspectie en zelfevaluatie. En, eerlijk is eerlijk, we zijn nog altijd zeer enthousiast over de eerste reeks namen die het festival al eerder lanceerde en kijken ook alvast uit naar de verdere invulling van de programmatie van het Dub Forest die weldra zou moeten volgen!