In 2004 barstte boven Reggae Geel even na middernacht een kort maar krachtig onweer los. De donder hoorde niemand maar de dramatische bliksemflitsen vormden het perfecte lichtspel bij de hoofdact van het festival, Cocoa Tea. “Lightning flash and thunder roll,” zong hij toepasselijk, in het typische bijbelse idioom van de rastaman. Natural mystic, noemen ze dat in Jamaica, het wonderbaarlijke samengaan van natuurlijke fenomenen, menselijke intuïtie en zuivere schoonheid. Naar dit moment was Reggae Geel de hele dag toe gegroeid, oude en nieuwe reggae perfect gedoseerd, jong en oud met elkaar verzoend. Waarna Cocoa Tea, held van rasta’s én dancehallfans, ondanks de stortbui en het apocalyptische onweer een geweldige concert neerzette.
Stokoude riddims
Het was maar een van de vele sterke shows die de zoetgevooisde zanger in België gegeven heeft. Wij hebben Cocoa Tea nog gekend als een jong broekje, toen hij zijn neus aan het venster van de rub-a-dub kwam steken. Een heldere, maagdelijke stem had hij, meteen herkenbaar en ideaal geschikt om de spaarzame riddims van vooral Henry ‘Junjo’ Lawes kleur te geven.
Stokoude riddims, voor alle duidelijkheid. Up Park Camp bijvoorbeeld (in ‘Riker’s Island’, ook een prison song, maar dan gesitueerd in New York), Real Rock (‘She Loves Me Now’), Party Time (‘Good Life’), Far East (‘Tune In’), Tonight (‘Come Again’, een hit uit het vroege digitale tijdperk), Gorgon (‘I Am The Marshall’), Children Of The Ghetto (van ‘Juvenile Delinquent’) of Sweet Talking, de basistrack van mijn allereerste Cocoa Tea 12inch, ‘Form A Line’. Zowel live als in de studio smukte hij de tunes op met flarden hits en evergreens uit alle tijden, mooi balancerend tussen traditionele rasta lyrics en lovers.
Vanwege zijn kleine gestalte had Cocoa Tea trouwens nog een tijdje ambities als jockey (zie ook de hoes van het ‘One Up’ album uit 1993), maar uiteindelijk was het toch zijn voorliefde voor muziek die de bovenhand nam.
Rambo
Mijn all time favourite van Cocoa Tea is ook een 12inch: ‘Flood Victim’, op de Revolution riddim, eind jaren ‘80 uitgebracht op het Rambo-label. Het is het verhaal van een grote overstroming in Jamaica, verteld met veel herkenbare couleur locale. Op de B-kant stond ‘President Botha’, een oproep aan de toenmalige Zuid-Afrikaanse president Botha om de apartheid af te schaffen en Nelson Mandela vrij te laten.
Met producers Gussie Clarke en Philip ‘Fatis’ Burrell van Xterminator Records wist Cocoa Tea zich ook in het volgende decennium te handhaven in de reggae- en dancehall charts, vaak in duetten (Cutty Ranks, Buju Banton, Home T…). Ik koester uit die tijd vooral het ganja-anthem ‘Herb Fi Bun’ met rapper Daddy Rings.
Tegen de eeuwwisseling had Cocoa Tea platen uitgebracht bij de grote internationale reggaelabels (Greensleeves, R.A.S. Records, VP…), en zijn eigen label opgericht, Roaring Lion. Zijn grootste (en zowat enige) hit na de eeuwwisseling was ‘Barack Obama’ (2008), een steunbetuiging aan de man die dat jaar voor het eerst verkozen werd tot president van de Verenigde Staten.
Welcome to Jamrock
Live trapte Cocoa Tea consequent af met een inspirerende uitvoering van Marley’s ‘Rastaman Chant’, en dat was maar een van de vele rasta tunes op zijn setlist. Van de vele concerten in ons land herinner ik mij vooral
de gig in Petrol (2009) en
zijn show in KAVKA (2015), toen hij pas na tweeën op het podium verscheen en er voor de schaarse aanwezigen een onvergetelijke nacht van maakte.
Op de Welcome to Jamrock Cruise in 2019 trad Cocoa Tea echt voor het laatst op. Niet veel later kreeg hij de diagnose van kanker, in de zomer van 2024 kwam daar een zware longontsteking bovenop. Drie weken geleden werd de zanger opgenomen in het ziekenhuis waar hij op 11 maart is overleden.
Cocoa Tea laat acht kinderen na, van wie drie bij zijn vrouw Malvia Scott.
Lees hier
ons interview (2007) met Cocoa Tea.
