Energy circus in Het Depot met Jah Mason en Lutan Fyah!

Wanneer ik de zaal betreed, is Zhayna, een Jamaicaans opkomend talent gezegend met een prachtige stem, net begonnen aan haar set. Het is even schrikken als ik de opkomst zie, maar naar goede gewoonte komen de meesten reggaeliefhebbers pas later toe. Jammer voor hen want Zhayna bezorgt ons, ondanks stemproblemen, een erg mooie en uitgebalanceerde set. Uiteraard kennen de meesten haar nog niet maar daar zal deze uitgebreide tournee vast verandering in brengen. Deze jonge vrouw blijkt over een klok van een stem te beschikken en heeft ook de skills om voor een publiek te staan. Ik noteer verschillende songtitels, maar de enige die ik terugvind is ‘Spend Some Time/Outside’ en de Barrington Levy-cover ‘Living Dangerously’. Haar studiowerk klinkt wat flets en flauw, maar live klonk ze net heel erg rootsy, heel bewust, met sterke, krachtig gebrachte, teksten. Jammer dat ze meefietst op de pop-reggae vibe terwijl haar werk live zo veel krachtiger klinkt.

Na een halfuur maakt Zhayna plaats voor onze eerste headliner. Jah Mason aka. Farmer Man. Persoonlijk heb ik een veel sterkere affiniteit met Jah Mason dan met het werk van Lutan Fyah, maar daar kwam vanavond toch wat verandering in.

Ik beland ook in een discussie over wie nu de voorkeur geniet, want deze twee heren staan toch ongeveer op gelijke hoogte, ergens net onder Sizzla en Capleton. Een onmogelijke discussie eigenlijk, want waar plaats je Anthony B dan? En Fantan Mojah, die ik onlangs nog aan het werk zag in Antwerpen. Om maar te zwijgen van een Turbulence, I-Wayne of Norris Man (die mij blijft verbazen met zijn laatste albums). Laat ons vooral niet vergelijken, want ieder van hen heeft natuurlijk zijn kwaliteit en authenticiteit.

Jah Mason laat er geen gras over groeien en vliegt door zijn set. Hij brult, roept en tiert dat het een lieve lust is. Echt onwaarschijnlijk wat die man met zijn stem kan, het verbaast mij elke keer weer. En net dat agressieve trekt me ook zo aan, die ongeremde woede. Nu ja ongeremd is misschien niet het juiste woord, want ik ken geen enkele reggaeartiest die zo kan schakelen. Hij kan brullen als een leeuw en een milliseconde later staat hij rustig te praten met de mensen, om dan weer met de snelheid van het licht te vertrekken. Dat was natuurlijk ook dankzij een perfect ingespeelde Free People Band. 

Het ging dus aan een rotvaart vooruit maar ik herkende wel verschillende titels: ‘Jah Wipes Away’, ‘Where There’s Faith’, ‘No Matter The Time’, Wheat And Tears’, ‘I Cry’, ‘Keep Your Joy’, ‘Slip And Slide’, ‘High Grade’, ‘Ganja For Life’, ‘Mi Chalwa’, ‘Farmer Man’, ‘From Wah Day’, ‘My Princess Gone’ en uiteindelijk nog een flard ‘Hill Vibes’.

Dit dus allemaal op een uur, en allemaal in dancehallmix. Je moet er voor zijn maar ik geniet heel erg van die ruwe intensiteit. En de aanwezigen kiezen er natuurlijk voor om hier te zijn, ze weten wat te verwachten. 

Eindelijk kregen we ook het verhaal achter zijn grootste hit; het bleek dat hij samen was met een vrouw maar iemand had tegen haar gezegd dat Mason er nog een andere relatie op na hield, en dus was de princess gone.

Zoals ik eerder zei is Farmer Man de ultieme schakelaar. Er waren verschillende tussenstukken waarin hij zijn verhaal deed. Of dat nu ging over organisch leven, zijn boerderij, het hoe en waarom van zijn levensstijl of zelfs dat hij parfum draagt of niet (“Ganja is my cologne!”), het droeg erg bij aan de intieme sfeer en was een welkom rustpunt. Maar dan was hij weer vertrokken en stonden wij weer te springen. 

Jah Mason herinnerde er ons ook aan, en dat is niet onbelangrijk, dat het de Rasta’s zijn die al sinds het ontspringen van de beweging organisch en veganistisch leven. De pioniersrol die de Rastafari-beweging daarin heeft gespeeld mag niet worden onderschat. Voor hen was dat altijd al de evidentie zelve, en gelijk hebben ze.

Na een kwartier pauze was het tijd voor Lutan Fyah, de kleinere broer van Mason (dixit Jah Mason), maar ik weet niet of dat helemaal klopt. Hij is kleiner van postuur en hij heeft niet de ruwe energie en agressie die Mason heeft, dat klopt allemaal. Maar hij is wel veel minder voorspelbaar én hij is veelzijdiger, zowel muzikaal als in zijn samenwerkingen. Je zou kunnen zeggen dat Jah Mason een “klassiekere” Bobo is: elk nummer is one drop, of een dancehall-mix, vaak over nogal kitscherige riddims. Beide artiesten hebben wel tijdloze tunes met Jah Warrior uitgebracht.

Lutan Fyah heeft dat soort Bobo dancehall ook uitgebracht, maar hij werkt daarnaast samen met bijvoorbeeld Zion I Kings die weer een heel ander muzikaal conservenblik openen. De muziek die hij de laatste jaren uitbracht is ook diverser en van hogere kwaliteit dan die van Jah Mason en hij heeft daarnaast ongeveer dubbel zoveel luisteraars op online kanalen. Nu goed, wat maakt het uit, we zijn hier niet om te kiezen, of zoals iemand mij influisterde: “Music is a mission, not a competition!”

Lutan Fyah nam meer de tijd dan Mason; hij zingt al zijn nummers uit, maar er komt wel meer heen en weer gezang met het publiek bij en er zijn ook verschillende pull-ups, terwijl Mason zich hier niet mee inliet. Hij wilde het hebben over zijn boerderij terwijl Fyah met de grootste glimlach van de wereld eerder wil spelen met zijn publiek. 

Ik herken niet alles, hij is hier natuurlijk ook om zijn nieuwe album ‘Strength & Resilience’ te promoten, maar wel volgende titels: ‘Rastafari Lead The Way’, ‘Beat Dem’, ‘Rasta Reggae Music’, ‘My Heart Cries’, ‘Fake Friend’, ‘Strength & Resilience’, ‘Bossman’, ‘Spliff Tale’, ‘Perfect Storm’, ‘Mama Love’ en ‘Work Hard To Stay Alive’. 

Diegenen die Lutan Fyah niet meer op de voet volgen zullen weinig herkennen van deze setlist. Maar zelfs zonder nostalgische tunes kregen wij een steengoed optreden voorgeschoteld. Er was zelfs een dub-outro bij, doodnormaal eigenlijk maar in een Bobo-set toch erg opvallend.

De laatste (en toen ook eerste) keer dat ik Lutan Fyah aan het werk zag, was enkele maanden terug met Max Romeo en co. Maar het optreden in Leuven was van veel hogere kwaliteit, misschien omdat hij nu echt de headliner was, misschien ook omdat Het Depot een kwalitatievere concertzaal is dan De Roma. 

Het was alleszins een fantastisch mooie en intense avond in Leuven, waarvan ik, samen met alle andere aanwezigen, enorm genoten heb. Vergeet vooral niet: er is keuze te over aan sterke reggaeartiesten, dus kies vooral niet maar laat hen allemaal op u afkomen. En ook al staat de wereld in brand, er komen nog heel erg mooie tijden aan!

Foto’s: © Peter Verwimp