Met couleur Café is het zomerfestivalseizoen nu echt begonnen. De kleurrijke mix van muziekstijlen, exotisch eten en positieve vibes zorgde voor een prachteditie en onvergetelijke nieuwe ontdekkingen; exact wat een goed festival moet bieden!
By Kingten
Na hier te hebben opgewarmd, wandelde ik door het park richting de Dub-stage waar twee legendes klaarstonden. Met Aba Shanti I meets Jah Observer kregen we twee helden van het genre op één podium te zien. Dit was duidelijk geweten want de Dub-stage stond afgeladen vol. Met een chantende en dansende Aba Shanti en Jah Observer duurde het niet lang voor zij het hele publiek in hun hand hadden. Met een reeks eigen producties en een lange ode aan Studio One en enkele klassiekers zoals ‘Rasta Business’ van Mighty Three zorgden beide heren voor een sterke roots-namiddag voor jong en oud. Afsluiten deden ze nog met een krachtige ‘Wadada’ van Burning Spear en de toon op de Dub-Stage was gezet.
Na dit legendarische duo, was het tijd voor de nieuwe generatie met Alpha Steppa & Awa Fall. Dit duo stond klaar om ‘What A Joy’ ten gehore te brengen, hun nieuwste productie van twaalf dubs met twaalf teksten over de sociopolitieke en milieuproblemen van deze tijd. Door technische problemen met de monitor van Awa Fall kon dit spijtig genoeg niet doorgaan. Hoewel de zangeres enkele keren dapper probeerde, bleken er teveel problemen te zijn die niet opgelost konden worden. Super jammer, want de prachtige stem en sterke teksten van Awa Fall met de futuristische dub van Alpha Steppa zijn meer dan de moeite waard. De rest van de set was hierdoor minder sterk ondanks enkele nummers zoals ‘Rocking Ship’ met Joe Yorke & Yaksha.
Na deze kleine teleurstelling was het tijd om wat rond te lopen en een kijkje te nemen bij de randanimatie van Couleur Café. Deze eerste dag was ik vooral onder de indruk van The Introverse by Oersoep. Deze draadloze, zelfrijdende hoorns met koptelefoon, bedacht door Adam Russell, waren er voor mensen die de festivaldrukte even wilden ontvluchten. Deze wat bizarre maar intrigerende verschijning was zeker de moeite waard om even bij stil te staan en tot rust te komen.
Ingefluisterd door mijn maag was het tijd om een van de meest iconische plekken van het festival te bezoeken: De Rue du Bien Manger. Meer divers dan de muziek en festivalgangers samen, brengt deze straat je verschillende foodtrucks en restaurants van over de hele wereld met de focus op groen, lokaal, organisch, vegetarisch en vegan. Hier is nauwelijks iets te vinden van het traditionele festivaleten en als dat wel het geval is, hebben ze er een unieke twist aan gegeven. Na lang twijfelen koos ik voor de wereld dumpling combo mix van Davia Dumplings en nam ik ze mee naar de Fox-tent, waar ik op mijn gemak in het gras ging zitten en ze deelde met familie en vrienden terwijl we naar de Brusselse artiest Swing keken. Deze lokale hip-hopartiest had de Fox-stage helemaal laten vollopen. Met zijn achterban present en een reeks sterke nummers van zijn nieuwste album ‘Au Revoir Simeon’, zoals ‘GIGI’ en ‘No Future’, had hij het publiek direct op zijn hand en zorgde hij voor een heerlijke avond vol hip-hop, R&B en soul met hier en daar een techno-twist in zijn nummers.
Afsluiten deed ik met Imperial Sound op de Dub-stage. Dit gerenommeerde dubcollectief uit Italië zit al jaren in de scène en dat merk je. Met een strakke set en eigen versies van sterke tunes zoals ‘Conquering Lion’ van Yabby You en ‘Walk Like A Warrior’ van Alpha & Omega feat. Jane Warriah wist hij fans te bekoren en andere mensen aan te trekken die normaal niet naar de Dub-stage komen. Onder luid applaus van een propvolle Dub-stage sloot hij een heel mooie eerste dag van Couleur Café af.
Opgewarmd ging ik op aanraden naar de Green-stage, waar de voor mij nog onbekende Nubya Garcia klaarstond om mij van mijn sokken te blazen. Spelend op haar tenorsax, ondersteund door drums, synthesizer en een elektrisch versterkte contrabas, bracht zij vooral nummers van haar debuutalbum ‘Source’. Met nummers zoals ‘Pace’ en ‘Fortify’ wist zij de Green-stage te laten vollopen, openbloeien en het publiek mee te nemen in haar muzikale wereld vol invloeden uit de Afrikaanse diaspora. Ze stopte enkel om een kort woordje te zeggen over haar leven om ons dan weer helemaal te laten opgaan in lange uitgerekte nummers vol solo’s van alle muzikanten op het podium.
Van een nieuwe ontdekking naar oude bekenden… Tijd voor Steel Pulse! Met deze legendarische Britse rootsband stond er weer wat geschiedenis op het hoofdpodium van Couleur Café. Deze band kende door de jaren heen veel veranderingen in de line-up, maar heeft met lead vocalist David Hinds en toetsenist/vocalist Selwyn Brown nog steeds twee originele bandleden in de rangen die de ziel van de band meedragen en overbrengen op het publiek. Met hun krachtige nummers, energieke stijl en scherpe politieke boodschappen tonen ze dat ze geen flauw afkooksel zijn geworden van zichzelf. Zoals David zou zeggen: “We are still up with the program, are you?” Klassiekers als ‘Worth His Weight In Gold (Rally Round)’ en ‘Roller Skates’ raken nog steeds diepe snaren bij alle reggaefans en blijven een must-see.
Tussendoor begon het goed te regenen in Brussel en velen zochten dan ook een schuilplaats in een tent. Ook wij keken angstvallig naar drogere oorden uit, maar de Black-stage bracht daar verandering in. Hier was het Moonshine-collectief aan hun set begonnen. Deze groep artiesten uit Montreal, met speerpunten Pierre Kwenders en Hervé Kalongo, regen de genres van Afro-house tot gqom aan elkaar. Telkens met een goede opbouw, verrassende mixen en diepe climaxen, zorgden ze ervoor dat de regen trotserende menigte bleef dansen alsof het weer een live-installatie was, gemaakt voor het optreden. Gelukkig regende het niet te hard en duurde het ook niet lang, want de muziek stopt nooit op Couleur Café! Zelfs in de kleinste hoeken van het festival vind je muziek. En als jij het niet bent die naar de muziek gaat, dan komt die wel naar jou. Elke dag is er wel een mobiele fanfare of parade die het festival rondgaat en mensen meeneemt en weer afzet.
Zo was er het Ensemble National de Reggae. Deze unieke Franse groep van 7 artiesten zette het bos op stelten met hun opzwepende ska- en reggaemuziek. Geleid door de energieke zanger en versterkt door hun mini-sound, gooide de dansende menigte steeds heviger hun benen los. Het publiek was dan ook teleurgesteld toen ze hun eindpunt hadden bereikt. Ik hoop dat ze volgend jaar terugkomen. Aan enthousiasme, entertainment en sfeer geen gebrek bij dit ensemble.
Ondertussen was het tijd om terug naar de Dub-stage te trekken om de set te zien waarvoor ik naar Couleur Café was gekomen: Mafia & Fluxy meets Megumi Mesaku. Deze riddim-bouwers en producers hoeven al lang geen introductie meer en staan garant voor sterke producties. Gekend voor hun samenwerking met onder andere Mad Professor, Sugar Minott, Barry Brown en vele anderen, stonden er weer legendarische reggaeartiesten op het podium van Couleur Café. Hun set was opgebouwd met eigen dubplates gemixt met odes aan bekende artiesten. Zo kregen we een ode aan Michael Rose, de legendarische zanger van Black Uhuru, met onder andere ‘Reality’. Daarna was het tijd voor een lange ode aan Jah Shaka, met nummers van hun laatste album, gemaakt met Shaka en Mesaku genaamd ‘Show Case’ (2023). Dit was dan ook het uitgelezen moment voor Megumi Mesaku aka. Miss Megoo om mee op het podium te komen en de show te stelen. Deze mooi uitgedoste Japanse vrouw, vol energie, is een waar podiumbeest. Blazend op haar saxofoon gebruikte zij elke hoek van het podium - links, rechts, voor, achter, boven, onder, op, af, geen millimeter bleef onbenut - om het publiek en mede-artiesten aan te moedigen dit optreden om te toveren tot een waar dubfeest. Langzaam maar zeker koos het trio ervoor om door te gaan op hun elan en nog meer spirituele en experimentele dubs te spelen. Dit bracht soms wat verwarring bij het publiek maar deed mijn hart alleen maar harder slaan en voor een tweede keer werd ik van mijn sokken geblazen dit festival.
De afsluiter voor deze avond kwam van Tetra Hydro K op de Dub-stage. Met de energieke Fransman kreeg je het diverse spectrum van wat men electro-dub noemt voorgeschoteld. De nummers zijn een mix van dub naar drum’n’bass en raggatek tot hardcore. Voor de vele liefhebbers was dit optreden één en al feest van begin tot einde, met veel energie, flitsende lichten, diepe bassen en harde kicks. De Dub-stage stond dan ook afgeladen vol en dat bleef zo tot de laatste noten gespeeld waren. Onder luid applaus werd er afscheid genomen en kon de tweede dag in schoonheid worden afgesloten en de tocht naar huis weer worden ingezet.
Na twee dagen festival was het vandaag tijd voor wat meer rust en zijactiviteiten. Beginnen deed ik dan ook op de Rue du Bien Manger met een wereldse brunch van tikka masala, watermeloen en een koffie, om daarna een kijkje te nemen bij de verschillende kraampjes van de Souk. Gezellig snuisterend tussen de vele kleren, tassen, sieraden, kappers en henna-artiesten zag ik de fanfare van Les Zinattendus passeren. Ik besloot mij bij de parade aan te sluiten op weg naar Fatoumata Diawara. Deze afro-, blues- en folkkoningin uit Ivoorkust en Mali deed de Green-stage helemaal vollopen. Met haar mix van oude en nieuwe muzikale invloeden uit de West-Afrikaanse traditie creëerde Diawara haar geheel eigen stijl en werd je als het ware opgenomen in haar universum van muzikale diversiteit. Het enige jammere aan het optreden was dat de veelzijdigheid van haar stem niet altijd duidelijk hoorbaar was; spijtig want dat is net een van haar sterkste kanten.
Voor het tijd was voor het volgende optreden, passeerde ik eerst nog het kunstenaarsduo Leefwerk om hun installatie van dichtbij te bekijken. Gedurende het hele festival presenteerden zij een grote constructie waarop ze letter per letter punchlines schreven en zo het festival instuurden. Sommige goed, andere minder, maar steeds een leuk moment om tijdens het festival even bij stil te staan.
Onderweg hoorde ik op de Red-stage dat het volgende Belgisch talent zich aan het opwarmen was. Met Charlotte Adigéry & Bolis Pupul stond zowaar Soulwax 2.0 op het podium. Met duidelijke invloeden en gesteund door Soulwax is dit energieke duo de nieuwe powerhouse van de Belgische electrodance en zetten zij het massaal toegestroomde publiek in vuur en vlam met nummers als ‘Hey’, het heerlijk experimentele ‘HAHA’ en vele andere. Adigéry had ook nog een duidelijke boodschap voor Tom Van Grieken voor ze het nummer ‘Blenda’, een muzikale aanklacht tegen racisme, begon en wild in de lucht stampte, waarna het publiek haar trakteerde op luid applaus. De boodschap was duidelijk en iedereen was mee: racisme heeft hier geen plaats!
Na al dit inspirerende vrouwelijke geweld was het nog niet gedaan, want Sanga Mama Africa feat. Black Omolo stond klaar op de Dub-stage om verder te gaan op het elan. Met een krachtige selectie van spirituele roots-dub gecombineerd met sterke teksten en een hoop charisma, zorgden beide vrouwen ervoor dat de Dub-stage meerdere malen daverde.
Voordat ik naar de Fox-tent ging voor mijn laatste twee optredens, bleef ik even hangen om Telly* mee te pikken, het alter ego van Biga*Ranx, die ook op Couleur Café optrad, maar die ik niet had kunnen zien. Telly* bracht een leuke set meezingers zoals ‘Ganja Smuggling’ van Eek-A-Mouse en eigen nummers zoals ‘My Face’. Daarna volgden nog meer eigen nummers die ik niet meteen herkende, maar het publiek, dat luidkeels meezong, duidelijk wel.
Lang kon ik niet blijven, want het was alweer tijd voor een aanstormende talent in de reggae genaamd Jah Lil. Deze jonge reggaeartiest brak helemaal door met zijn album ‘Can A Man Cry’, een mix van de gouden era van reggae gemixt met invloeden uit moderne soul en hip-hop. Vanaf het eerste moment hoor je het potentieel in nummers zoals ‘At Home’ en ‘Weak Men’. Al merkte je wel dat het publiek diep begeesteren en meekrijgen in zijn muzikale wereld nog niet helemaal lukte. Toch een artiest die ik wel op de voet ga blijven volgen, benieuwd hoe hij zal blijven groeien.
Na het optreden van Jah Lil gingen de hemelsluizen weer stevig open en was het weer schuilen geblazen. Ik besloot te blijven staan in de Fox-tent, want een van mijn voornaamste redenen om naar Couleur Café af te zakken, het Fulu Miziki Kolektiv, zou beginnen.
Deze futuristische punkband uit Kinshasa brengt een mix van seben- en soukous, gespeeld op instrumenten gemaakt van afval, en is een absolute aanrader. Met hun zelfgemaakte kostuums, ook uit afval, energie, interactie met het publiek, sfeer en dansen op het podium, is de band een waar totaalplaatje als het aankomt op originaliteit.
Tijdens nummers als ‘Pasi Na Bisengo’, ‘Pieteron’ en ‘Beta Ndule’ waren zowel het podium als de tent te klein. Voor ik het wist was het einde daar en waren zowel het optreden als het festival ten einde. Het duurde even voor ik de moed vond om huiswaarts te keren, want voor mij mocht deze avond, net zoals elke avond van het festival, wel nog even doorgaan. Met een blij hart keerde ik uiteindelijk de festivalweide de rug toe om me huiswaarts te begeven. Tot volgend jaar weer maar Couleur Café… Dit was een ijzersterke editie; benieuwd hoe jullie dit volgend jaar weer zullen evenaren!
Foto’s: © Leen Van Laethem, Nathalie Nizette, Vanessa Rasschaert, Pedro Dias @ Couleur Café
Dedicated two thesis works to reggae and Rastafarian culture. Active in Belgian dub scene since 2017 as organizer and MC for Bloodhound Soundsystem.
July 3, 2024