Niet alleen de festivalorganisatie draaide met deze editie dus op een heel nieuwe generatie, maar ook op het podium zorgden kinderen en kleinkinderen van voor een next generation experience. Verslag van twee dagen hoogte- en helaas ook dieptepunten op de Gold Stage van Reggae Geel!
VRIJDAG
Als wij vrijdag arriveren is Etana met ‘Young Gifted And Black’ net aan haar set begonnen. De Jamaicaanse vervangt last minute deejay-veteraan Big Youth, die in extremis verstek liet gaan. Geen benijdenswaardige plek trouwens die Etana moet opvullen, want in de vroege namiddag is de gemiddelde Reggae Geel-bezoeker blijkbaar nog niet wakker, laat staan op het terrein gearriveerd.
Etana laat haar hits in hoog tempo volgen en we herkennen nog ‘Reggae’ en ‘Don’t Give Up’. Het tempo gaat nog omhoog met een heerlijke ska-medley van onder andere ‘Simmer Down’, ‘Monkey Man’ (dat ze omtovert tot ‘Rastaman’), ‘Wings Like A Dove’ en ‘You Don’t Love Me (No No No)’.
Dan volgt ‘Blessing’, Etana’s duet met Alborosie. Hoewel de man later op de dag nog op hetzelfde podium zal verschijnen, komt hij nu Etana helaas niet vergezellen (al zal onze wens tijdens de set van Pupa Albo alsnog werkelijkheid worden).
We krijgen nog een cover van Bob Marley’s ‘Is This Love’ (alsof we zijn nummers nog niet genoeg te horen gaan krijgen met al die Marleys op de affiche).
Ook het wat naar eighties dancehall neigende ‘Ganja For You’ was oorspronkelijk een duet, deze keer met I-Octane. Met het onvermijdelijke maar nog steeds zeer sterke ‘I Am Not Affraid’ uit debuutalbum ‘The Strong One’ zit het er alweer op. Heerlijk om Etana eindelijk nog eens terug te zien, maar de sets op Reggae Geel worden er duidelijk niet langer op.
Naar de set van The Cimarons hebben wij persoonlijk dan weer sterk uitgekeken, maar aangezien we de dag voordien ook aanwezig waren op Helden in het Park in Eeklo, waar we de heren veel uitgebreider aan het werk konden zien, verwijzen we graag naar dat verslag om u een mooier beeld te presenteren van deze iconische Britse reggaeband die al sinds 1967 aan de weg timmert!
Met Skip Marley is het dan de beurt aan de eerste van drie Marley-nazaten die dit jaar de affiche van Reggae Geel kleuren. Skip is de zoon van Cedella Marley en dus een kleinzoon van de koning van de reggae. Skip opent met een cover van ‘Exodus’ en heeft blijkbaar de concertfilms van zijn grootvader zeer goed bestudeerd, want neemt diens manierismen haast tot in de kleinste details over. We horen ook eigen nummers als ‘Cruel World’ en ‘Refugee’, maar met ‘Waiting In Vain’ en ‘Is This Love’ zijn we opnieuw bij het oeuvre van Bob beland en houden wij het voor bekeken. Skip doet dat allemaal niet slecht, maar wij zitten eigenlijk al lang niet meer op dit soort kopieën van het origineel te wachten, hoe goed die dan ook mogen zijn.
Verder dan maar met Postmen, de Nederlandse formatie rond rapper The Anonymous Mis (Remon Stotijn), dat op Reggae Geel zijn vijfentwintigjarige jubileum in de verf komt zetten. Van bandleden Rollarocka/Shyrock (Michael Parkinson) en G-Boah (Martin ‘Gus’ Bear) is echter geen spoor meer en zij worden op de Gold Stage van Reggae Geel vervangen door Alyssa Stotijn (ondertussen de vrouw van). Tussen de blazers herkennen we wel nog de Nederlandse saxofonist Tommy Tornado.
Postmen neemt ons mee op een trip down memory lane met hits als ‘Crisis’, ‘Cocktail’ en een zeer lang uitgesponnen versie van ‘This Life’. Toch lijken hun hip-hop vibes het Reggae Geel-publiek niet helemaal te kunnen bekoren, al zingt datzelfde publiek de reggae-getinte afsluiter ‘U Wait’ dan weer luidkeels mee.
Voor de dancehall van T.O.K. laten wij verstek gaan en maken van de tijd gebruik om onze maag te vullen en het herschikte terrein eens te verkennen. Dat ligt er op sommige plekken vervaarlijk modderig bij, iets wat er tegen zaterdagnacht helaas niet beter op zal worden.
Voor Alborosie en zijn Shengen Clan tekenen we wel terug present. Het is voor ondergetekende alweer van zijn concert in de Brusselse Ancienne Belgique in 2019 geleden dat we de man nog eens aan het werk zagen, dus we hebben er wel zin in.
Hits als ‘Rastafari Anthem’, ‘Viral’ en ‘Waan The Herb’ volgen elkaar in snel tempo op, waarbij vooral de bassist van Shengen Clan in het oog springt. De man bespeelt een futuristische monsterbas, en met zijn lange zwartlederen jas lijkt hij haast op Morpheus uit ‘The Matrix’!
De hit-trein dendert door met nummers als ‘Poser’, Albo’s versie van ‘Living Dread’ van Black Uhuru, ‘Kingston Town’ en COVID-19 nummer ‘Unprecedented Time’. En dan haalt Pupa Albo voor ‘Blessing’ plots Etana terug het podium op en gaat onze wens van eerder op de dag alsnog in vervulling. Het zorgt voor een hoogtepunt in de set en Albo grijpt het momentum dan ook om tijdens ganja-anthem ‘Herbalist’ de ganse Reggae Geel-wei aan het springen te krijgen.
De klok van enen is alweer gepasseerd als Julian Marley en zijn Uprising op het podium verschijnen. We luisteren nog even naar een cover van ‘One Love’ en eigen nummers als ‘Build Together’ en ‘Sharp As A Razor’. Julian is zeker niet onze minst favoriete Marley, maar we zagen hem in 2022 nog aan het werk op Sfinks Mixed en zaterdag wenkt alweer een lange dag…
ZATERDAG
Waar we een beetje voor vreesden wordt ook realiteit.
Omar Perry en
Asham Band, deze laatste eindelijk en voor het eerst sinds jaren weer op Reggae Geel, openen op zaterdag het festival voor een lege weide! Maar wat we hoopten voltrekt zich ook. De energieke set van deze roaring lion schudt iedereen wakker en lokt op dit vroege uur uiteindelijk toch heel wat kijklustigen naar de Gold Stage.
Uiteraard krijgen we klassiekers als ‘Redder Than Red’ en ‘Blaze This Ya Fire’, maar Omar trakteert ons net zo goed op een medley van nummers van legendes als Dennis Brown, Gregory Isaacs, Third World en The Gladiators. Als verrassing heeft Omar zijn kinderen meegenomen, die hem tijdens enkele nummers op het podium komen begeleiden.
Afsluiten doet hij zoals gebruikelijk met een ode aan zijn vader. Gedrapeerd in een cape en voorzien van kroon en scepter, brengt hij nog ‘Disco Devil’, ‘Lion A De Winner’ en ‘Stay Dread’. Uitstekende set die wij graag heel wat later op de dag hadden gezien.
Ook naar de volgende act op de Gold Stage hebben we uitgekeken. Relatieve nieuwkomer
Jah Lil zorgde met zijn
‘Can A Man Cry’ album al voor één van de betere releases van 2024 en wist eerder deze zomer al te overtuigen op Couleur Café. Op de Gold Stage van Reggae Geel toont hij zich een oerdegelijk en vooral integer performer.
Toepasselijk gehuld in een kanariegeel pak brengt Jah Lil nummers uit ‘Can A Man Cry’ als ‘Step By Step’, ‘Head Above The Water’, grote hit ‘Can A Man Cry’ en ‘Among Monsters’. De nummers verwijzen stuk voor stuk naar een donkere periode in Jah Lil’s leven en na ‘Among Monsters’ krijgt hij het zelfs even moeilijk.
We krijgen nog even ‘Walk Good’, een single die in 2017 verscheen bij VP Records. Uit ‘Can A Man Cry’ volgen nog ‘Currency Called Time’ en onder het motto “Live life to the fullest” besluit Jah Lil met ‘Pet And Pamper’, waarmee zowat de hele tracklist van zijn ‘Can A Man Cry’ album gepasseerd is. Artiest om zeker in de gaten te blijven houden!
Met een smile van oor tot oor komt
Marla Brown het podium van de Gold Stage op. Aftrappen doet ze nog met haar vader’s ‘Revolution’, maar daarna krijgen we met ‘Better Days’ en ‘Superstar’ twee nummers uit haar debuut-EP
‘Deliverance’. Vreemd genoeg kiest Marla geen nummers uit haar eind vorig jaar verschenen EP
‘Remedy’. Wel krijgen we meer materiaal van de eeuwige kroonprins van de reggae, Dennis Emmanuel Brown, met achtereenvolgens nog ‘Promised Land’, ‘Queen Majesty’, Marla’s ode aan haar vader ‘Here Comes The King’ (ook al uit ‘Deliverance’) en tenslotte nog het heerlijk en luid meegezongen ‘Should I’. Wij hadden achteraf nog een leuke babbel met deze goedlachse jongedame, die, net zoals haar vader, nooit is gaan zweven en haar naam absoluut niet als een deuropener gebruikt.
Voor we dat gesprek met Marla hadden - later meer op deze pagina’s - konden we nog net enkele nummers van
Duane Stephenson meepikken. Wat vreemd dat de man opnieuw uit de aandacht verdwenen lijkt, want nummers als ‘Rasta For I’, een woordspeling op Rastafari, ‘Play That Song’ en ‘Reggae High’ staan nog steeds als een huis. In de backstage herkennen we nog net ‘Think Twice’ van Phil Collins, het soort nummer waarmee menig artiest door de mand zou vallen, maar dat in de reggaeversie van Stephenson stevig werd meegezongen.
Na ons interview herkennen we nog net het energieke ‘Love Inna Di City’, en met zijn grootste hit, ‘August Town’, neemt Stephenson alweer afscheid van het Reggae Geel-publiek. Hopelijk mogen we snel weer een nieuw album van deze getalenteerde songsmid verwachten!
En plots loopt de wei voor de Gold Stage vol met gezichten die je anders eerder in het Dub Forest zou verwachten. Tijd voor Virgin Islands-queen
Dezarie dus! Wij zijn de uitdrukking: “Het oog wil ook wat” altijd genegen geweest, en hoewel er technisch weinig tot niets op aan te merken valt, past de backing band niet helemaal bij de uitstraling van Dezarie. Die zorgde met ‘Hail Jah’ echter onmiddellijk voor wat wel de spiritueelste opener van deze editie geweest moet zijn en vanaf dan ging onze focus dan ook volledig naar de zangeres zelve. De idolatrie die we rond ons zagen, is niet meteen aan ondergetekende besteed, maar dat wil niet zeggen dat we niet met volle teugen van deze set genoten hebben. Als een baken van eigenzinnige maatschappijkritische spiritualiteit te midden van wat plots veel commerciëlere muziek leek, bracht Dezarie het ene indrukwekkende nummer na het andere. En plots leek de titels van die nummers kennen - ‘Roots And Culture’, ‘Ghetto Of Babylon’, ‘Gone Dem’, ‘Fya’, ‘Strengthen Your Mind’ - een pak minder belangrijk. Indrukwekkende verschijning op het podium, maar, zoals we zelf konden vaststellen, net zo schuchter en gereserveerd achter de schermen.
En dan volgt wat de grootste verrassing in de line up van Reggae Geel gaat worden… Het Amerikaanse
Arrested Development, door velen vooraf afgeserveerd als passé of niet op zijn plaats op Reggae Geel, pakt met een energieke set de hele wei van Reggae Geel in! Wij keken zelf uit naar deze set, al was het maar uit jeugdsentiment, maar ook ondergetekende stond algauw mee te schreeuwen en zingen met Arrested Develpment-hits als ‘Give A Man A Fish’ en ‘Revolution’ (al klonk de mash-up van ‘Jump’ van Kris Kross en het gelijknamige nummer van House Of Pain even aanstekelijk). Frontman
Speech stuwde de set naar een echt hoogtepunt met ‘Mr. Wendal’ en daarna hoefde hij enkel nog ceremonieel binnen te koppen met ‘People Everyday’ (voor de jongere lezers: een herwerking van funkhit ‘Everyday People’ van Sly & The Family Stone).
De afrobeats van de Ghanese wereldster
Stonebwoy laten we aan ons voorbijgaan. Misschien het moment om even enkele nieuwigheden op het festival aan te stippen. De markt van het festival bevindt zich niet langer meer aan de inkom, maar rechts van de Gold Stage, wat ons betreft een verbetering, maar dat zouden we moeten navragen bij de verkopers. Aan weerszijden van diezelfde Gold Stage werden nu ook twee videoschermen aangebracht, wat toch voor een andere visuele ervaring zorgde. En dan is er natuurlijk nog de Comfort-zone, waarvan we vooraf gevreesd hadden dat die zich pal voor het podium zou bevinden. Dat bleek uiteindelijk niet het geval. Wel werden de hoge Heras-afsluitingen van het vroegere V.I.P. Area weggehaald en vervangen door lagere nadars, zodat je nu ook van daaruit de acts op het hoofdpodium aan het werk kon zien.
Sheldon Shepherd, MC van dienst, toont zich niet alleen een veel betere host dan Ron Muschette ooit was, maar blijkt ook een zeer goede sokkenverkoper!
Wat te zeggen van de set van
YG Marley? Misschien beginnen met aan te stippen waarom we hier wel over schrijven en niet over Stonebwoy. Over Stonebwoy hebben wij geen zinnig woord te vertellen. Dat ligt aan persoonlijke smaak en daardoor gebrek aan enige valide kennis van het afrobeats-genre. Maar het betekent geenszins dat wij Stonebwoy als act naar de prullenmand verwijzen.
Hetzelfde konden we echter niet zeggen van de plastic hype die YG Marley heette. In zijn act werden we persoonlijk geraakt in onze liefde voor het werk van Bob Marley, onze liefde voor wat Rastafari is, en meer algemeen, onze liefde voor wat degelijke livemuziek is. Wat we wel zagen was een over het paard getilde hype vol (Amerikaanse) bombast, die enkel overeind gehouden werd door de vage belofte van de komst van een Lauryn Hill die zich uiteindelijk nooit zou laten zien. Deze act op dit tijdstip programmeren was een aanfluiting van het Reggae Geel publiek. YG had wat ons betreft ten hoogste even in het voorprogramma van Skip mogen staan. De volgelopen perstent tijdens deze set bewees dat we daar trouwens niet alleen in stonden. Reggae Geel, voor één keertje zien we dit door de vingers, maar laat jullie in het vervolg alsjeblieft niet meer voor de TikTok-kar spannen. Laat dat maar aan de Tomorrowlands van deze wereld over.
Gelukkig waren daar dan nog
Christopher Ellis - of hoe je wel op een degelijke manier met de erfenis van je vader kunt omspringen - en een
Luciano in zeer goeden doen.
Jammer genoeg had al een groot deel van het Reggae Geel-publiek de weide opnieuw verlaten tegen dat Christopher Ellis aan zijn set begon. Ellis vliegt erin met de aanstekelijke rocksteady van ‘Here We Are’, Christopher’s versie over de All Natural riddim van Ghetto Youths International uit 2017.
Al meteen valt ons daarbij de saxofoonbijdrage op van de extravagant uitgedoste
Sarah Tobias, naast Megumi Mesaku, een veelgevraagde sessiemuzikante in het Londense.
Ellis vervolgt met ‘You Babe’ uit zijn ‘Better Than Love’ EP, maar na een korte a-capella interventie waarbij ‘Saving All My Love For You’, best bekend in de versie van Whitney Houston, wordt omgetoverd tot ‘Singing Alton Ellis For You’.
En dan weten we natuurlijk hoe laat het is en volgen klassiekers als ‘Rocksteady’, ‘Breaking Up’ en ‘I’m Still In Love’ elkaar in hoog tempo op. Genieten!
We krijgen nog de perfect gebrachte lovers rock ballad ‘Flame Against The Wind’ en met ‘Rub A Dub’ zit de tijd er voor Christopher Ellis alweer op.
Enter de Messenger! Uitgedost als een Rasta-predikant komt Luciano het podium op en hij lijkt er meteen echt zin in te hebben. Opener ‘Your World And Mine’ wordt omgetoverd tot een anti-oorlogsstatement en daarna volgen alleen nog luidkeels meegezongen überklassiekers als ‘Give Praise To Rastafari’, ‘Messenger’, ‘Sweep Over My Soul’ of ‘Over The Hills’. Dichter bij Luciano’s magistrale live-album ‘Live’ uit 2000 zijn we in jaren niet meer geweest.
Met achtereenvolgens ‘Deliverance Will Come’ en ‘Amagideon’ krijgen we een eerbetoon aan Dennis Brown (al is dat laatste nummer natuurlijk even bekend in de versie van Bunny Wailer).
Alsof de goden ons een wenk willen geven - het einde is nabij - zijn ondertussen de hemelsluizen opengegaan. Maar dat laten de hardcore fans natuurlijk niet aan hun hart komen, en om zijn appreciatie te tonen begeeft Luciano zich tijdens het in de gospel van ‘When The Saints Go Marching In’ overlopende ‘Lord Give Me Strength’ dan ook tussen zijn fans in het publiek. Of hoe je waarlijk grote artiesten kunt herkennen!
Perfecte afsluiter van deze gevarieerde festivaleditie, waarvan we de paar schoonheidsfoutjes met de mantel der liefde zullen bedekken. Tot volgend jaar maar weer Reggae Geel!
Foto’s: © Peter Verwimp
