Smile! 2025, van Make Love Not War tot Benefiet Orkaan Jamaica

Wij keken al weken likkebaardend uit naar de originele affiche met Iba Mahr, Warrior King en Linval Thompson maar het werd een sterk gewijzigd programma en dat verdient toch een kleine toelichting.

Iba Mahr zou voor ons live een eerste kennismaking zijn maar onder meer visum- en ticketproblemen hebben ervoor gezorgd dat hij hier niet is geraakt. Voor Warrior King lag het dan weer helemaal anders. De man woont in Saint Elizabeth in Jamaica en zijn dorp is door orkaan Melissa haast helemaal van de kaart geveegd. In verschillende posts op sociale media toont hij wat er van zijn wijk overblijft en dat zijn werkelijk verschrikkelijke beelden. Hier en daar staat nog een huis half recht maar van de meeste woningen schiet enkel nog een hoop puin over. Zijn gemeenschap en bij uitbreiding heel Jamaica staan voor een herstel dat jaren en jaren zal duren. 

Het last minute tot Benefiet Orkaan Jamaica omgetoverde Make Love Not War leverde daarvoor alvast een bijdrage. Per ticket ging 3 Euro naar Jamaica en eveneens een gedeelte van de opbrengst van de drank. Ook Jah Shakespear verkocht er enkele van zijn boeken en ook hij schonk de opbrengst hiervan weg.

Linval Thompson was al in Europa en de organisatie wist Warrior King en Iba Mahr nog op de valreep te vervangen door Omar Perry. Maar deze drastische wijziging was vooral voor Asham Band, die als backing de hele avond zou verzorgen, een domper op de feestvreugde. Twee derde van de door hen gerepeteerde tunes zijn letterlijk voor niks geweest. 

Veteraan Linval Thomspon krijgt de eer om het bal te mogen openen. Terwijl Asham Band de Love Fire riddim inzet stelt Buda Civalizee zowel de band als de zanger voor. Verrassingen of nieuwigheden krijgen we vanavond niet, wel maken we ons op voor een avond vol reggae classics. 

De set van de zanger start meteen met de hit ‘Jah Jah Is The Conqueror’ en iets later herkennen we dan weer ‘Cool Down Your Temper’ en ‘All Night Long’ (Ease Up riddim). Mr. Thompson, ondertussen toch ook al de zeventig gepasseerd, is energiek en heeft ter duidelijk zin in. Linval onderbreekt zijn set echter regelmatig om snel iets naar het publiek te roepen, zoals “I love you Belgium!” of “Dub, dubwise in a Beljam style…”, waarna de band telkens weer moet inzetten. En na ‘Roll River Jordan’, dat dubwise wordt uitgesponnen, is hij even de weg kwijt en moet hij met drummer Wim Radix overleggen wat de volgende song zal zijn. Dat wordt uiteindelijk ‘Mr Bossman’.  Hierna verlaat de zanger het podium en geeft hij de microfoon door aan de in ons land wonende Jamaicaan Kologne. Die krijgt met ‘Politician’ en ‘Burn Down Babylon’ maar twee nummers toebedeeld, maar hij doet dat wel uitstekend. Hij toont zich vooral vocaal een pak sterker dan Linval Thompson en maakt een goeie connectie met zijn publiek. We hadden hem graag wat langer aan het werk gezien.

Maar de veteraan komt snel terug om verder te gaan op zijn elan. We horen nog ‘Long Long Dreadlocks’, dat hij opnieuw meermaals zal onderbreken. Zijn favoriete riedeltje, “Tshi-tshi-woo-he-woo!”, wordt al te vaak aangehaald en komt in haast alle nummers terug, waardoor die ook voor de ervaren luisteraar wel heel erg op elkaar gaan lijken. Afsluiten doet hij met twee onvervalste ganja-tunes ‘Ganja Man’ op de Cuss Cuss riddim, gevolgd door ‘I Love Marijuana’. Wij zijn blij hem nog eens live gezien te hebben, maar hadden toch liever gehad dat hij zich meer aan zijn eigen songteksten had gehouden zodat die bekende hits lekker konden doorrollen, waar ze nu vaak onnodig werden onderbroken.

Na een pauze van 20 minuten vraagt Buda Civalizee aandacht voor de slachtoffers van orkaan Melissa in Jamaica en kondigt hij Omar Perry aan. 

Er zijn artiesten naar wie je gaat kijken omdat ze de naam dragen van hun illustere vader. Naar Omar Perry gaan wij kijken omdat hij Omar heet en niet Perry. En hoewel de man zelf een uitvoerig repertoire heeft opgebouwd, zullen de meeste tunes die we gaan horen van andere artiesten komen en zal hij ook de erfenis van zijn vader nooit verloochenen. 

Asham Band zet rustig ‘Chant Down Babylon’ in, waarbij Omar Perry alvast begint te zingen nog voor hij zichtbaar is voor het publiek. Wanneer hij een moment later wel opduikt is dat het teken voor de band om het tempo de hoogte in te jagen. Want Omar Perry heeft een energie en dynamiek die ons bij momenten doen denken aan springveren als Anthony B en Capleton. Ook ‘Jah Guide Us’ en ‘Bless Dem’ worden zeer energiek gespeeld. Even verder zegt hij ons mee te nemen naar een andere dimensie in ‘Behold’, een nummer dat live een heerlijke drum- en bas-solo krijgt toebemeten. Omar gooit zijn bij elkaar gebonden dreadlocks los en maakt daar een indrukwekkend  maar wel enigszins voorspelbaar showelement van. Een sample “Out in the streets they call it…” zet ‘Boom Town’ in op de World-A-Reggae riddim. Opnieuw is er een solo weggelegd voor bassist Alain Meloen die even mee vooraan naast Omar komt staan.

En dan is de tijd gekomen om enkele grootheden uit de rijke reggaegeschiedenis te eren in de vorm van een all-stars medley. We horen achtereenvolgens ‘Love & Hate’, een fel meegezongen versie van ‘Night Nurse’,  een louter vocale versie van ‘1865 (96 Degrees In The Shade)’ en ‘Soul Rebel’, dat een heerlijke pull up kent. Zo’n medley werkt nu eenmaal altijd en het publiek is dan ook helemaal mee. Maar we krijgen meer… Vader Perry brengt zijn jongste zoon op het podium en de verlegen jongen mag zich aan de zijde van zijn vader wagen aan ‘Police & Thieves’ en het meer bij zijn leeftijd passende ‘Pass The Dutchie’. Maar Isaiah is nog erg jong en heeft nog lang niet de drive van zijn vader of wijlen grootvader en we vragen ons echt af of Omar zijn zoon hier wel een plezier mee doet.

Iets later horen we ‘One Step Forward’ dat gevolgd wordt door een onvervalste Lee Perry-medley. Omar komt opnieuw op het podium gehuld in een rode cape, heeft een kroon opgezet en draagt ook een bril waar zelfs Eek-A-Mouse jaloers op zou zijn. Plots wordt de gehele beleving anders en lijkt het alsof Lee wel heel erg dichtbij is. Omar eert zijn vader met ‘Chase The Devil/Disco Devil’, ‘Lion A Di Winner’ en ‘Stay Dread’.

Het concert wordt afgesloten met een eerbetoon aan Bob Marley met ‘Three Little Birds’ en ‘One Love’.

Alle respect naar de organisatie van Smile! om ons ondanks de omstandigheden toch weer opnieuw een geweldige reggaeavond gebracht te hebben. Maar de grootste shout out gaat zonder enige twijfel naar Asham Band, want hun klasse en flexibiliteit hebben deze editie van Smile! zonder meer overeind gehouden!

Foto’s: © Peter Verwimp