Er lag een paar kilo ganja op de tafel toen we in een buitenwijk van Kingston Allan ‘Skill’ Cole bezochten, en er slingerde ook een wapen rond. Brother Sam Clayton leek het heel normaal te vinden. Ik had hem leren kennen als de stem en drijvende kracht van Mystic Revelation of Rastafari, het legendarische nyahbinghi-collectief, en hij bleek werkelijk iedereen te kennen die van ver of dichtbij ook maar iets met muziek en de Jamaicaanse cultuur in het algemeen te maken had. Dus ook Allan ‘Skill’ Cole, een trouwe vriend van Bob Marley en “mede-auteur” van diens anthem ‘War’.
Marley gunde hem de auteursrechten omdat Cole, een overtuigde rasta, de tekst van het nummer persoonlijk had opgediept. Het was een fragment uit een toespraak van de Ethiopische keizer Haile Selassie bij de oprichting van de Organisation of African Unity in 1963 in Addis-Abeba. Zo verzekerde Cole zich van een plaats in de geschiedenis van de reggae, en met name de biografieën van Bob Marley.
Twelve Tribes of Israel
Begin jaren ‘70 profileerde Allan Cole zich ook als de los-vaste tourmanager van The Wailers. Hij richtte mee Tuff Gong op en reisde met de band de wereld rond, om naar het einde van dat decennium enkele jaren in Ethiopië te verblijven, de droom van de prominente rasta-organisatie Twelve Tribes of Israel achterna. Daar, in het Beloofde Land, kon hij ook zijn andere passie beleven, voetbal, als coach van de Ethiopische nationale ploeg. Het land zuchtte onder een marxistische dictatuur die het keizerlijke verleden onder de mat wilde vegen maar de rasta’s bleven hoopvol. Voor Allan ‘Skill’ Cole kwam daar en toen alles samen: voetbal, muziek en Rastafari.
Die bijnaam, ‘Skill’ had Cole te danken aan zijn skills als voetballer. De Jamaicanen vergeleken hem zelfs met Pelé. Lichtjes overdreven weliswaar, maar met zijn team Constantine Cavaliers speelde Cole in januari 1971 wel 1-1 gelijk tegen Santos, de legendarische ploeg van Pelé. 30.000 uitzinnige toeschouwers zagen in het National Stadium hoe hun idool in de laatste minuten van de wedstrijd een strafschop omzette, en de thuisploeg zo op gelijke hoogte bracht. “Wi give dem a one love lesson!” zegde Cole tegen ons in 1998, in de aanloop naar het WK voetbal in Frankrijk. Jamaica, de Reggae Boyz, hadden zich voor het eerst kunnen kwalificeren, en heel het land verkeerde in een voetbalroes. Het interview met Cole was niet op voorhand geregeld, niemand had een afspraak gemaakt, het was een ingeving van het moment, en die moet je in Jamaica altijd volgen. Natural mystic en zo.
Allan ‘Skill’ Cole: “Met het Jamaicaanse Santos (vernoemd naar het Braziliaanse topteam, red.) hebben we een paar jaar later zelfs Cosmos verslagen, het Amerikaanse team waar Pelé en andere wereldsterren kwamen uitbollen.”
Geen dreadlocks in Brazilië
Allan Cole zelf had vroeg in zijn carrière al een seizoen in de Verenigde Staten gespeeld, bij de Atlanta Chiefs. Hij was amper 15 toen hij debuteerde in het nationale elftal van Jamaica, toen ze nog lang niet de Reggae Boyz werden genoemd, en ging door voor een uitzonderlijk talent. Na zijn terugkeer uit Amerika maakte Cole enkele seizoenen het mooie weer bij de Cavaliers en Real Mona F.C. (toen Boy’s Town F.C.), om in 1972 een transfer te versieren naar het Braziliaanse Nautica, naar het walhalla van het voetbal. Hij speelde daar tegen de helden van de gouden generatie die in 1970 wereldkampioen was geworden.
Alan ‘Skill’ Cole: “Maar de Braziliaanse cultuur was toch te ver verwijderd van de wereld waarin ik ben opgegroeid. Voetbal is een universele taal maar toch stoorden veel mensen zich aan mijn dreadlocks, en aan mijn expressie van Rastafari. Bob en ik waren de vaandeldragers van die beweging, van black consciousness, en zwart Brazilië begon in die dagen nog maar pas te ontwaken. Men zag ons niet zo graag komen met die ideeën van bevrijding en revolutie.”
En Skill moest zijn dreadlocks afknippen, de druppel die de emmer deed overlopen. Dan liever terug naar Jamaica, om daar met het lokale Santos nog drie keer kampioen te worden.
Reggae and football are the same thing
In 2016 kreeg Allan Cole van FIFA-president Sepp Blatter een trofee voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van het Jamaicaanse voetbal, in aanwezigheid van twee voormalige premiers, Edward Seaga en P. J. Patterson: “I really appreciate the award but I think the contribution I could make at a national level is being ignored. Apparently, there are people here who don’t want to see people like me in a certain capacity.”
Misschien hadden sommige mensen het toch wat moeilijk met de ondergrondse levensstijl van Cole, naar verluidt een verwoede gokker met connecties in de onderwereld die altijd wel een voorraadje ganja in huis had. Ik heb er wijselijk niks over gezegd in ons gesprek, het wapen was een boodschap op zich (al was het maar om zichzelf te verdedigen).
Allan ‘Skill’ Cole: “It’s always together, yu know… Reggae en voetbal, Bob en ik. Het is de hartslag van de natie. Alle muzikanten voetballen graag en de voetballers zijn gek van reggae. It the same thing!”
