Reggae Geel 2025 - Gold Stage: verbreden zonder verliezen

Vrijdag

Atypische taferelen op Reggae Geel vrijdagmiddag rond half twee. In het Dub Forest weerklonk rocksteady. In de Yagga Yagga werd aan yoga gedaan. Op de Gold Stage creëerde een Belgische band, Sun To Sheeva, een funky world groove.

Toegegeven, het waren vroege momentopnames en er liep nog niet veel volk rond, maar wij konden toch al twee trends onderscheiden: de veel besproken “verbreding” van het festival met niet-reggae acts, en de accidentele overlapping van de verschillende podia. De muziek in de Yagga Yagga was vaak recenter (dancehall, rub-a-dub) dan in het Dub Forest (seventies roots), en week bij sommige DJ’s nauwelijks af van de dancehall classics die in de Bounce weerklonken. Of hoe elke generatie alle stijlen en stromingen in de Jamaicaanse popmuziek telkens weer omarmt en een rechtmatige plaats geeft in het nooit eindigende verhaal van de reggae.

Een periode die daarin altijd wat onderbelicht bleef, is die van de early reggae begin jaren 1970, zo tussen de rocksteady en de rootsreggae. The Pioneers bestaan na vele splits en personeelswissels door de jaren heen vandaag nog uit Jackie Robinson en George ‘Dekker’ Agard. Ze traden in die hoedanigheid vorig jaar nog op in de VK en brachten op Reggae Geel zowat exact dezelfde set. Dus ook met de fantastische Nederlandse band The Upsessions van gitarist Boudewijn ‘Boss Capone’ van Trigt, die die de sound van weleer schitterend tot leven brengt. Met name de producties van Leslie Kong, die live wellicht nooit beter geklonken hebben. Voeg daar nog de derde stem aan toe van de enthousiaste Renske ‘Patsy’ de Boer en een excellente saxofonist, en je weet dat elk optreden een masterclass early reggae is. 

Weinig volk nog aan de Gold Stage, maar dat kon de pret niet drukken. Onze hoogtepunten waren net als in de VK ‘Papa Was A Rolling Stone’, de uitmuntende cover van The Tempations, ‘Reggae Fever’, het neefje van een ander rude boy anthem van eind jaren 1960, ‘Gun Fever’, ‘Feeling High’, een van de allereerste ganja tunes, en de ‘Long Shot Kick The Bucket’-medley op het einde, naast de bescheiden danspasjes en ooit stijlvolle witte blazers. En de heerlijke samenzang natuurlijk. Ooit waren ze overvloedig aanwezig in de reggae, de zoetgevooisde duo’s, trio’s en kwartetten, vandaag zijn we blij dat we The Pioneers nog hebben.

Vervolgens is het de beurt aan Ijahman Levi. Het was alweer van in 1998 (!) geleden dat hij nog eens op het podium van Reggae Geel stond en voor ons geldt zijn set dan ook al op voorhand als één van de hoogtepunten van deze editie. 

Toch lijkt de man er bij momenten niet erg veel zin in te hebben. Er wordt ons verteld dat hij er ondertussen al een wekenlange tournee heeft opzitten en dat begint op den duur natuurlijk door te wegen, zeker als zoals Ijahman weldra de kaap van 80 (!) gaat ronden.

Tussen de muzikanten op het podium herkennen we meteen Kubix, en de Franse gitarist mag inzetten met een (te) lange instrumental van ‘None A Jah Jah Children A Cry’.

Ijahman zet eindelijk in met ‘Africa’ en vervolgt met ‘Ring The Alarm’, een nummer waarin hij steevast nog een sneer uitdeelt aan Chris Blackwell.

Als we de Tempo riddim horen weten we dat ‘Mandela’ eraan komt, en tijdens ‘Witness’ (“I am a witness in a world of war…”) duikt meteen ook de eerste Palestijnse protestvlag op in het publiek. 

We krijgen nog ‘Are We A Warrior’, maar dan volgt nog Levi’s versie van ‘War’, een nummer dat hij destijds opnam voor ‘Ijahman Levi Sings Bob Marley’, live in een mix met ‘Armageddon Warriors’, en dan is het plots afgelopen. Geen tijd meer voor ‘Moulding’ of ‘Jah Heavy Load’. Het zal niet de laatste set op de Gold Stage zijn die op die manier in mineur eindigt, maar daarover later meer.

Bij het zien van de naam van The Gladiators op de affiche van Reggae Geel hadden wij toch wel enigszins onze bedenkingen. Eerlijk is eerlijk: er blijft ondertussen geen enkel origineel lid meer over in de line-up van de band en de naam wordt eigenlijk hoog gehouden door zonen Al (vocalen) en Anthony Griffiths (drums).

Aangevuld met een resem Franse sessiemuzikanten wisten ze ons verrassend genoeg toch te overtuigen met hun set. Al’s stem sloot haast naadloos aan bij die van vader Albert, de mannelijke koortjes klonken heerlijk en de riddims werden strak ingespeeld. Het was dan ook genieten van Gladiators-klassiekers als ‘Looks Is Deceiving’, ‘Bellyful’, ‘Dreadlocks The Time Is Now’ of ‘Jah Works’. Voor ons toch één van de verrassingen op deze editie van Reggae Geel.

Tijdens de set van Mortimer spotten we ook Tippy I-Grade in het publiek. De man staat op zaterdag samen met Reemah in het Dub Forest maar komt nu alvast even de vibes opsnuiven.

Openen doet Mortimer met ‘In My Time’, meteen ook de opener van zijn vorig jaar verschenen debuutalbum ‘From Within’. Ook nummers als ‘Not A Day Goes By’ en ‘My Child’ komen uit datzelfde album. ‘Keep That Fire Lit’ was dan weer Mortimer’s bijdrage over de Gratitude riddim van Winta James.

Mortimer roept het publiek op om steeds hun hart te volgen en niet altijd gewoon maar te doen wat van hen verwacht wordt en dan krijgen we ‘Heavy’, opnieuw een nummer uit ‘From Within’. 

Voor een cover van ‘Night Nurse’ (“There’s a patient by the name of Monty…”) krijgt Mortimer ook even vocale versterking van zijn gitarist. 

Besluiten doet hij met een dubbel hoogtepunt. Eerst krijgen we nog ‘No Lies’ en dan volgt nog het al even uitstekende ‘Where Would I Be’. Wij zagen een oerdegelijke set van een artiest die blijft groeien en zich omringd heeft met een uitstekende band.

Na een wat bombastische spaghetti-western-achtige intro is het dan tijd voor Protoje. In een stevig tempo worstelt die zich door hits als ‘I&I’, ‘Flames’, ‘I Pray’ en ‘Wrong Side Of The Law’. Bij ‘Feel It’ gaan alle handjes een eerste keer de lucht in, en daarna haalt Protoje ook Lila Iké op het podium om samen ‘Late At Night’ in te zetten. 

Het duo vervolgt nog met ‘Not Another Word’, maar daarna verdwijnt Protoje van het podium en neemt Lila over. 

In hoog tempo volgen ‘Thy Will’ (Baltimore riddim), ‘Sweet Inspiration’ (Rock & Groove riddim) en Rita Marley’s ‘One Draw’ elkaar op. De zangeres is duidelijk een pak beter bij stem dan tijdens haar vorige passage op Reggae Geel en wij kunnen haar set deze keer best pruimen.

Iké vervolgt nog met ‘Wanted’, een nummer waarvoor ze Gregory Isaacs’ ‘Hot Stepper’ samplede en dat live overloopt in ‘Prophecy’ van Freddie McGregor. Daarna maakt ze het publiek alvast warm voor ‘Treasure Self Love’, haar debuutalbum dat eind augustus moet verschijnen en vraagt ze Protoje opnieuw op het podium om het dancehall-getinte ‘All Over The World’ in te zetten. 

Protoje neemt terug over en we krijgen nog onder andere ‘Hills’, ‘Switch It Up’, ‘In Life’ en het recente ‘Big 45’. Voor een eerste hoogtepunt zorgt hij met ‘Hail Ras Tafari’, waarin ook enkel noten van ‘War’ klinken.

Protoje laat geen moment de teugels vieren en besluit nog met  het luidkeels meegebrulde ‘Who Knows’ en ‘Kingston Be Wise’. Wij durven wel eens zeuren dat de man al te vaak in België geprogrammeerd staat, maar teleurstellen doet hij eigenlijk nooit.

Mede dankzij het verschijnsel genaamd Arsenal (waarover zo dadelijk nog iets meer) mag Alpha Blondy tot verbijstering van veel aanwezige reggaefans de dag niet afsluiten. Het valt ook op hoe de mensenmassa voor het hoofdpodium plots enorm is aangezwollen. Zoveel volk hebben wij hier vandaag in ieder geval nog niet gezien! 

Alpha lijkt de naam van het festival vrij letterlijk genomen te hebben want is gekleed in een felgele jumpsuit. Naar goede traditie zet The Solar System in met ‘Jerusalem’, meteen gevolgd door ‘Massada’.

Het valt ons op dat hij daarbij opvallend veel vocale steun krijgt van zijn twee backing vocalistes en van bassist Veron ‘Koxx’ Dinall, die af en toe Alpha’s lead vocalen voor zijn rekening neemt. 

Na een oproep tot vrede en het beëindigen van de gewelddadige conflicten in Oekraïne en Palestina, volgt het toepasselijke ‘Peace In Liberia’, dat Blondy destijds pende naar aanleiding van de bloedige burgeroorlog in Liberia.

We krijgen nog het ons minder bekende ‘Black Samurai’ en dan zit het er plots op. Voor de eerste keer in al de tijd dat wij Alpha Blondy al op het podium zagen staan krijgen we dus geen ‘Brigadier Sabari’ en dat is eigenlijk een kleine schande.

We willen hierbij dan ook graag de organisatie van Reggae Geel tot de orde roepen. Programmeer liever een act per dag minder dan legendes als Ijahman Levi, Alpha Blondy en op zaterdag ook nog eens Steel Pulse ervan te weerhouden om hun publiek te trakteren op hun allergrootste hits. Als fans hebben we echt niets aan sets van amper 45 minuten. Maak er gewoon terug opnieuw minstens een uur van een laat kwaliteit primeren op kwantiteit, want dit kan echt niet meer door de beugel!  

“En Arsenal?”, hoor ik u vragen? We hebben het even volgehouden voor de Gold Stage, maar als reggaeliefhebber was het alsof iemand er plots niet beter op vond dan van radiozender te wisselen. Voor de rest geen kwaad woord over wat ongetwijfeld een zeer goede set was, maar voor ons was het een vibe killer. Neen, als er dan toch verbreed moet worden, toch liever iets als Mungo’s Hi Fi featuring Eva Lazarus, die op zaterdag mochten afsluiten. Maar daarover hieronder meer.  

Zaterdag

Als wij zaterdag op het terrein arriveren gaat Inna De Yard net beginnen. Naast de vertrouwde gezichten van Winston McAnuff, Kiddus I en Cedric Myton, die het vocale gedeelte voor hun rekening nemen, herkennen we op het podium ook nog onder andere thunder-drummer Kush McAnuff, saxofonist Guillaume ‘Stepper’ Briard en toetsenist Franklyn ‘Bubbler’ Waul.

Kiddus I mag inzetten met ‘Survive’, en daarna volgt een voortdurende afwisseling van de wacht met Cedric Myton (‘Congoman’, ‘Humanity’) en Winston McAnuff (‘Malcolm X’). Het is die laatste die voor een eerste hoogtepunt in de set zorgt met ‘Baltimore’. Ook de instrumentale nyahbinghi-versie van ‘Drum Song’ kan absoluut overtuigen, en daarna mag Kiddus I de crooner in zichzelf loslaten met ‘If You Love Me’, zijn herinterpretatie van Edith Piaf’s ‘Hymne A L’Amour’.

Van Cedric Myton krijgen we nog ‘Fisherman’, en besluiten doet Inna De Yard met een wat schlager-achtige versie van ‘Rivers Of Babylon’. 

Wij genoten weer van deze levende legendes en hadden hen eigenlijk liever wat later op de dag geprogrammeerd zien staan. Het was trouwens niet alsof de leden van Inna De Yard veel haast hadden, want later op de dag spotten we Winston McAnuff nog even gewoon tussen het publiek, waar hij genoot van Steel Pulse. 

Dan is het tijd voor een serieuze brok hip-hop met eerst Typhoon en daarna ‘t Hof van Commerce. Die eerste weet duidelijk waar hij zich bevindt en heeft zelf de moeite gedaan om een hemdje met een roodgeelgroen streepje en een Lion of Judah uit zijn kleerkast op te diepen. Flip Kowlier en BZA van ‘T Hof van Commerce wisten dan weer reggaepunten te scoren met hun recente hit ‘In De Chalet’. Beide acts wisten heel wat volk naar de Gold Stage te lokken - verbreding hier alvast gelukt - maar wij genoten op dat moment van de vibes in het Dub Forest en aan de Yagga Yagga.

Er loopt heel wat kleurrijk volk rond op Reggae Geel, maar een speciale vermelding moet dit jaar toch gaan naar het individu dat wij “weedbudman” doopten, een kerel die er niet beter op gevonden had dan zich te hullen in een op gras lijkend tactisch camouflagepak dat in het leger vooral gebruikt wordt door sluipschutters!

Het is eerder rustig aan de Gold Stage voor de set van de Frans-Antilliaanse Blaiz Fayah, een snel rijzende ster aan het dancehallfirmament. 

Hij wordt ook gelinkt aan het recent steeds populairder wordende basshall movement, waarvan Kybba, die later op de avond zal aantreden in de Bounce, de grondlegger is. 

Voor Blaiz zelf op het podium verschijnt, wordt er even opgewarmd door een deejay/MC uit Martinique met nummers zoals ‘Shake It To The Max’ - ongetwijfeld één van de meest gespeelde nummers op de festivalweide dit weekend, waarop Blaiz ook in één van de talloze remixes aantreedt - en ‘Party Animal’ van Charly Black, ook vaak gehoord dit weekend. 

Uiteindelijk verschijnt Blaiz Fayah zelf op het podium, geflankeerd door 2 danseressen in fetish-geïnspireerde dancehall queen outfits, met zwarte leren pakjes compleet met mondmaskers en vleugels. Tot groot jolijt van het publiek blijken de outfits ook nog eens ledlampjes te bevatten! 

Nummers zoals ‘Bad’ en ‘Best Gyal’ kunnen de fans wel smaken en ook covers zoals Aidonia’s ‘Buddy Bruka’ worden warm onthaald. 

Waar veel dancehall-artiesten live maar de helft van hun teksten ook effectief zingen, overstijgt Blaiz Fayah de verwachtingen. Hij brengt zijn nummers volledig en is goed bij stem. Die stem is erg veelzijdig, Blaiz kan toasten in verschillende stijlen en toonhoogtes, maar de set zelf laat qua veelzijdigheid ons toch wat op onze honger zitten. 

Spelletjes met het publiek samen met de deejay moeten de aandacht vasthouden tijdens het ietwat monotone middenstuk. Uiteraard komen ook hier de danseressen goed van pas, die bij elk nummer met een kledingstuk minder op het podium verschijnen om choreografische wine and bruk out hoogstandjes te verwezenlijken. Hulde aan deze dames en hun kniespieren: who feels it knows it!

De heren van Steel Pulse lijken er zin in te hebben en hits als ‘Ravers’, ‘Rally Round’, ‘Wild Goose Chase’ en ‘Bodyguard’ volgen elkaar dan ook in hoog tempo op. Tijdens ‘Drug Squad’ krijgt zanger David Hinds vanuit het publiek een opblaasbare mega-spliff aangereikt en duikt bassist Amlak Tafari datzelfde publiek in. 

We krijgen nog ‘Steppin’ Out’ en ‘Babylon Makes The Rules’, maar dan eindigt ook deze set weer te abrupt met het minder bekende ‘Respect’, een nummer bedoeld als eerbetoon aan de overleden Zuid-Afrikaanse reggaeartiest Lucky Dube. Driemaal is scheepsrecht Reggae Geel!

De set van Gentleman - we zijn verre van de enigen die het hierbij over een “comeback” hebben - begint met een geluidsfragment van een redevoering van Haile Selassie. 

Gentleman opent met ‘Can’t Stop The Love’, destijds zijn bijdrage over de razend populaire Cali Roots riddim van Collie Buddz, meteen gevolgd door ‘Jah Ina Yuh Life’. 

Ook na al die jaren wordt Gentleman op het podium nog steeds geflankeerd door zijn vrouwtje Tamika en door Mamadee, en op sax herkennen we ook nog Johanna Järemo. Veel is er dus niet veranderd bij The Evolution.

We krijgen nog ‘Fire Ago Bun Dem’, dat Gentleman destijds opnam met Capleton, en ‘Send A Prayer’. Tijdens love tune ‘Intoxication’ is Gentleman niet te beduusd om zijn grote liefde Tamika ook even een knuffel te geven, en na het recentere ‘Over The Hills’ en ‘Uprising’, een nummer uit ‘Conversations’, het album dat hij opnam met Ky-Mani Marley, krijgen we nog een korte Shaggy-impressie tijdens ‘Warn Dem, dat live over de Joyride riddim gebracht wordt.

We gaan even de ska-toer op met ‘To The Top’, dan overvloeit in een verrassende cover van ‘Sweet Dreams’ van The Eurythmics. Tijdens ‘Motivation’, opnieuw een nummer uit het album met Ky-Mani, duikt Gentleman het publiek in, en wanneer hij terug op het podium verschijnt slaagt hij er zelfs in zowat de hele weide op de hurken te krijgen. Time to “Jump for Gaza!”.

Wij hebben nog interviewverplichtingen, en op de tonen van ‘Leave Us Alone’ nemen we tevreden afscheid van Gentleman. Hopelijk duurt het nu weer geen klein tien jaar voor we hem opnieuw aan het werk kunnen zien.

Last, but certainly not least, is het de beurt aan Mungo’s Hi Fi featuring Eva Lazarus; voor ons één van de sets waar wij stevig naar hebben uitgekeken. 

Lazarus raakt al meteen een gevoelige snaar met een uitstekende cover van ‘Wish I Didn’t Miss You’, de grote hit van de eerder dit jaar tijdens een tragisch auto-ongeval overleden Angie Stone. 

Dan volgt ganja tune ‘High Grade’, dat Mungo’s Hi Fi origineel opnam met Gentleman’s Dub Club, en het uiterst aanstekelijke ‘Rudegyal’ (eigenlijk een productie van The Nextmen). 

Andere hoogtepunten zijn nog ‘Dub Be Good To Me’, origineel van Beats International en voor de gelegenheid omgevormd tot: “Belgium’s good to me!”, en een verrassende cover van ‘Chan Chan’ van Buena Vista Social Club.

We krijgen opnieuw een eerbetoon, deze keer aan Max Romeo, wiens ‘Three Blind Mice’ werd gesampled voor ‘Babylon Raid’ en met nog een laatste “Free Palestine!” en de hit ‘Amsterdam’ zit het feestje er alweer op.

Met Mungo’s Hi Fi en Eva Lazarus, een act waarmee ongetwijfeld slechts weinigen op de wei van Reggae Geel vertrouwd geweest zullen zijn, bewees het festival dat je ook met relatief onbekende namen een stevig feestje kunt bouwen.

In het Dub Forest en de Bounce Dancehall gingen de feestelijkheden nog even door, maar wij besloten moe maar tevreden huiswaarts te keren. 

Tussen verbreding en traditie, was Reggae Geel 2025 er eentje met nog steeds meer hoogtepunten dan ontgoochelingen. Laten we vooral daarop blijven focussen. Tot volgend jaar maar weer Reggae Geel!

Foto’s: © Peter Verwimp