Voor deze editie van Reggae Ruisbroek, toch alweer de vierde, koos organisator Zino Meeus voor een erg verscheiden programma dat verschillende subgenres in de reggae aan bod liet komen, gaande van de roots van Giant Tree over de meer dub-georiënteerde sound van Black Omolo tot de ragga en dancehall van Skarra Mucci. Het festival tekent daarmee voor een programmatie die weg blijft van de voorspelbaarheid en trakteerde ons op drie acts die wij voor het eerst aan het werk zouden zien.
De festiviteiten vinden zoals elk jaar plaats op het achterterras en in de tuin van Bar Bruur in Ruisbroek, dat voor dit jaar ook voorzien is van een op maat gemaakte tent om alvast het podium en een deel van het publiek droog te kunnen houden in de onvoorspelbare Belgische zomer.
Het is net acht uur geweest wanneer frontman Gabriel Diatta met Giant Tree het livegedeelte van het festival aftrapt. We krijgen rootsreggae met Senegalese invloeden uit onze eigen hoofdstad gepresenteerd. De zanger die we leren kennen als een hele lieve man, wordt ondersteund door een stevige tienkoppige band en dat hoor je ook aan de volle sound die ze brengen.
‘No Fear No One’ gevolgd door ‘One Vision’ en ‘This A Time’ openen de rootsreggae set waarin ruimte wordt gegeven aan zowel de saxofonist en gitarist om te soleren. Iets later herkennen we ‘Go Away’, dat iets sneller start en halverwege overgaat in een heerlijk stukje ska. De zanger spreekt ons even toe en zet met ‘Let Me Be’ een traag rootsnummer in dat opnieuw wordt gekruid door gitaar- en saxofoonsolo’s. Gabriel Diatta houdt nauw contact met het aanwezige publiek en verlaat zelfs het podium om er even tussen te lopen. ‘Jah Love’ wordt iets sneller gespeeld en de zanger stelt ons zijn band voor. ‘Honorebel’ is de afsluiter van deze puike set en deed ons bij momenten erg denken aan Marcus Gad, de topact van vorig jaar.
De tweede act van de avond is Black Omolo & The Royal Family. De zangeres werd ik Kenia geboren, maar verhuisde al op jonge leeftijd naar Nederland. Voor ons alvast een eerste en bijzonder aangename kennismaking. Ook vrij uniek om haar met een live-band te zien spelen want tegenwoordig is ze vaker op sound te zien. Ze wordt door Zino Meeus voorgesteld als een cultureel onderneemster met het hart op de juiste plaats en als moeder van drie en nog eens drie kinderen. Wij leren een bijzondere powerlady kennen die in niets moet onderdoen voor bekendere namen als Reemah, Empress Sativa of Queen Omega.
De zangeres chant krachtig over de zware dubs die worden neergelegd door The Royal Family. De band bestaat uit vijf muzikanten waardoor hun sound iets minder vol klinkt dan bij Giant Tree, maar er zit wel meer vaart achter. Een dub-intro wordt gevolgd door het snedige ‘Freedom’ en het militante ‘Rise & Shine’. In ‘Calling’ horen we een eerste pull up en danst de zangeres over heel het podium op de uitgesponnen dubs.
Een beetje verder bezingt ze haar persoonlijke roots in het snelle ‘Afrika In Me’ waarin voice-effecten en dubstukken opnieuw de overhand nemen. ‘Salute’ kent dan weer een wah-yoo moment met het enthousiaste publiek en een uitgesponnen dub-outro. We herkennen verder nog ‘Pressure’ en ‘Better Days’ waarin wordt opgeroepen tot meer positivisme. De ronduit stomende set wordt afgesloten met ‘Who Jah Bless’. Black Omolo is een topperformer die wij graag nog vaak op diverse podia tegenkomen en als wij mogen kiezen dan ook graag geflankeerd door deze The Royal Family.
De Jamaicaanse Skarra Mucci en het Franse Dub Akom zijn de headliner van dit festival en opnieuw krijgen we een heel andere sound. Geen roots of dub meer maar raggamuffin en dancehall van een echte hitmachine; een man die Reggae Ruisbroek dit jaar overigens exclusief naar België wist te halen.
Iets na middernacht vliegt het tempo met een ruk de hoogte in en de set opent met ‘Mashing Up’, ‘Movie Star’ en ‘Tonight’. Al moeten wij eerlijk zijn en zeggen dat we dat enkel weten omdat we de setlist hebben gekregen. Het gaat zo snel en hard dat wij ook met deze spiekbrief moeilijk kunnen volgen. Skarra Mucci, voor de gelegenheid getooid in een Barca-T-shirt van Lamine Yamal, weet het publiek uitstekend te bespelen en zoekt vooraan op het podium ook actief contact. Iets verder in de set herkennen we ‘What A La La’ dat luid wordt meegezongen wat ook voor het uptempo ‘Yagga’ opgaat. ‘Rapapam’ is iets agressiever en de zanger ondervindt tijdens het nummer een probleem met zijn microfoon dat echter snel wordt verholpen. Het heupwiegende ‘Dancehall Energy’ brengt de hele tent aan het dansen en wordt gevolgd door een luid meegezongen ‘My Sound’, waarna nog een afsluiter volgt.
Wij zagen op Reggae Ruisbroek dit jaar drie geweldige concerten van artiesten die je elders niet vaak treft. Het kleine festival zet zich op die manier sterk op de kaart in een weekend waarin er ook feest is bij Sfinks Mixed in Boechout en op Irie vibes in Kortemark. Maar wie graag verrast wordt door een kwalitatieve- en vernieuwende programmatie kijkt alvast uit naar de vijfde editie van Reggae Ruisbroek in 2026. Wij zullen er alvast graag bij zijn!
Foto’s: © Peter Verwimp
Habitué des concerts de reggae depuis 1991. Combine sa passion pour la photographie avec la collection de vinyles, particulièrement la musique roots, capturant la performance et le charisme des artistes.
July 28, 2025