Tribute to Lee 'Scratch' Perry: Omar Perry ster van onvergetelijke avond @ VK

Kippenvel wordt spaarzamer met de jaren. Iets of iemand moet al heel goed zijn, je echt diep raken, om het nog eens te ervaren. Als je al 45 jaar naar reggaeconcerten en -festivals gaat, komt de lat gewoon almaar hoger te liggen. Dezarie vorig jaar op Reggae Geel: kippenvel. De eerste keer Chronixx in Petrol. De laatste keer Akae Beka/Midnite in de VK. Zaterdag was het nog eens van dat. Verschillende keren zelfs, om verschillende redenen, en meteen van bij de eerste tune.

Joy White is een van die artiesten van wie je nooit gedacht had dat je ze ooit live zou kunnen zien. Enkele van haar nummers zaten al heel vroeg in mijn platencollectie en heb ik altijd gekoesterd als verborgen parels. Lee Perry, Joe Gibbs, Studio One: Joy White heeft in de jaren ‘70 samengewerkt met de belangrijkste producers en muzikanten. Ze woont intussen al enkele decennia in Bremen, Duitsland en heeft in al die tijd maar een paar keer opgetreden, en nooit in België. 

Tribulation

Joy White opende met ‘Tribulation’, een klassieke roots song gedrapeerd over een even klassieke riddim. Dennis Brown heeft er een version van gemaakt, Jimmy Riley ook. Maar die van White was voor mij de eerste, en alleen daarom nooit meer overtroffen. We hoorden ook onmiddellijk dat er een topband op het podium stond. De vier muzikanten (bas, drums, gitaar, toetsen) van Easy Riddim Makers komen uit Straatsburg, maakten een album met Lee Perry zelf, en nu ook met Omar. In de VK speelden ze in totaal liefst 36 tunes, bijna allemaal classics uit de hoogdagen van de Black Ark en rootsreggae in het algemeen. Niet dat ze de unieke sound van weleer probeerden te imiteren. Easy Riddim Makers heeft zich al die nummers gewoon eigen gemaakt en brengt ze met evenveel vakmanschap als speelplezier. 

“It dread out deh…” zong Joy White, en de vervoering hield nog even aan. ‘First Cut Is The Deepest’: haar stem is een kleine halve eeuw later nog intact. Maar daarna verloor de zangeres geleidelijk de pedalen. Het was de eerste keer dat ze op het podium stond met deze band, en ze kon niet altijd even goed volgen. Daardoor kregen wij wel extra veel excellente dub geserveerd, en Joy White danste en skankte als een jong veulen. Bij het afscheid wenste ze ons veel plezier toe met “Cedric Brooke”, een foutje dat Omar Perry even later grijnzend zou corrigeren. Toch blij, heel blij, dat we deze authentieke zangeres gezien en gehoord hebben, met haar songs en vibes uit een lang vervlogen tijdperk.

People Funny Boy

Dan zette Easy Riddim Makers ‘Blackboard Jungle’ in, met special sound effects en enig beeldmateriaal van Scratch zelf orakelend aan zee. Zijn zoon verscheen in stijl, met een hermelijnen koningsmantel, militair gala-uniform, kroon en scepter, een echte Perry waardig. En hij bracht ons ook een vorstelijke selectie van Black Ark-klassiekers, een echte Upsetter eregalerij. De volledige lijst vindt u onderaan. ‘Chase The Devil’ verweefd met ‘Disco Devil’. ‘People Funny Boy’: geweldige versie van Lee Perry’s grensverleggende tune uit 1969. Voor het eerst hoorden we perfect getimede samples van de zo kenmerkende backing vocals in het universum van Scratch. Echte zangeressen zouden nog beter geweest zijn, maar dit was een hoogwaardig alternatief. 

Omar Perry zong even goed als zijn vader. We durven weleens vergeten dat Lee ook een uitstekende zanger was. Ik zat ooit met hem in de auto in Zürich en op de radio weerklonk ‘Nothing Compares To You’ van Sinéad O’Connor. Lee Perry begon mee te zingen en de tranen sprongen me in de ogen. Zo hartverscheurend mooi. Het beste album van Scratch, de zanger, was ‘Roastfish And Cornbread’ (dat vond hij zelf ook), en Omar vertolkte er verschillende tracks uit. De titelsong: kippenvel.

War In A Babylon

En ook bij ‘War In A Babylon’, nochtans een nummer dat ik Max Romeo zelf al talloze malen heb zien brengen. Net als hij liet Omar het mooi overvloeien in ‘Give Peace A Chance’. Waarna de band het broeierige ‘When Jah Jah Come’ inzette, nog zo’n Black Ark-klassieker die ik al bijna een halve eeuw in mijn hart draag en het zoveelste hoogtepunt van de avond.

Omar had zijn koningskleed intussen geruild voor een witte jas beschilderd met rasta-symbolen. Zoals we intussen van hem gewend zijn op de jaarlijkse Lee Perry tribute in de VK zette hij ook zijn kroost even in de schijnwerpers. De jongste, Isaiah, klinkt nog niet helemaal toonvast, en ‘Police And Thieves’ is natuurlijk geen geschenk, voor eender welke zanger. Maar Isaiah’s Amerikaanse evenknie Kailash klonk in het begin ook niet altijd perfect. 

Hurt So Good

Alexandra Perry, Omar’s oudste, deed zowaar even Susan Cadogan vergeten, de zangeres die ‘Hurt So Good’ destijds inzong voor Lee Perry. Ook geen gemakkelijk nummer maar Alexandra vertolkte het met de nodige flair en sensualiteit. She owned it. En ze heeft een gouden stem, even goed een reflectie van haar vader als van haar (Belgische) moeder. Samen met haar jongere zus Faya zong ze ook nog de Black Ark cultklassieker ‘Ethiopia’, en de meiden deden dat uitstekend. Opvolging verzekerd in de Perry-familie.

En nog waren we niet toe aan de hoofdact, Omar zelf buiten beschouwing gelaten, want hij was echt wel de stralende ster van de avond. Ook met zijn eigen werk, een vijftal songs uit het nieuwe album ‘Channeling Lee Perry’, mogelijk het beste dat hij al gemaakt heeft (vind ik niet alleen). Geen versions of covers dus maar nieuwe composities in de geest van Scratch, met zijn soort vocals en lyrics. Opnieuw droeg Omar een andere outfit, camouflage, opnieuw toonde hij een ander gezicht en keek de muzikale erfenis van zijn vader op zijn manier recht in de ogen. Om er vervolgens met de band een nieuwe, eigentijdse sound uit te puren.

Congoman

En dan moest Cedric ‘Congo’ Myton dus nog komen. Altijd een plezier en een voorrecht om hem te zien, in welke bezetting ook (Congos, Inna De Yard, Pura Vida…), en wat zou een greatest hits van Lee Perry zijn zonder een paar songs van het classic album ‘Heart Of The Congos’? Ook deze tunes had de band perfect onder de knie en Myton was als vanouds zijn energieke, pierewaaiende zelf. “Take a note book and write this down”, zegde hij: “Jah is the breath of life!” Bij deze dus. Maar ik miste een tweede, of zelfs een derde en vierde stem, zoals toen The Congos samenwerkten met Pura Vida. Het zijn, naast de productie van Scratch, net de harmonieën die de groep en de liedjes groot hebben gemaakt. Puraman Bregt De Boever had hier wellicht uitkomst kunnen bieden, maar er stonden al zoveel namen op de affiche. En er was natuurlijk weer veel te weinig volk, een 150-tal mensen. Zat dan echt iedereen in Brugge voor Dub Revolution?

Maar wie er wel was, zal deze avond dus niet licht vergeten. En festivals die nog op zoek zijn naar een top act, of toch minstens daar net onder: met Omar Perry & Easy Riddim Makers haalt u een volwaardige roots act van nu in huis, én trakteert u het publiek op een uniek meezingconcert, met een hele resem reggaeklassiekers. Ik zou het wel weten, als organisator. 

Full set list:

Joy White

Tribulation
It Dread Out Deh
First Cut Is The Deepest
Lady Lay
Feeling Right
My Guy
The Rising sun
Come On Natty Dread
I’m In The Mood For Love
Sentimental Reasons

Omar Perry

Black Board Jungle
Disco Devil
People Funny Boy
Big Neck Police
Roast Fish And Cornbread
Throw Some Water In
Stay Red
Police And Thieves (Isaiah)
Beat Down Babylon
War In A Babylon
Soul Rebel
When Jah Come
Ethiopia
Hurt So Good (Alexandra)
Magnetic Light
Pied Piper
Time Boom
Wicked Back Deh
Key To Your Heart

Cedric Myton

Open Up The Gates
Children Crying
Solid Foundation
Ark Of The Covenant
Fisherman
Congoman

Samen

Play On Mr. Music