Merlot - La Marseillaise (Baco Records)

Voor deze ‘La Marseillaise’ liet Merlot zich bijstaan door de uitstekende muzikanten van The Handcart Band (Laurent Albertini - bas, Sébastien Kassapian - gitaar, Johann Martin - gitaar, Maxime Dormoy - drums, Jérémie Mateo - trombone en Stéphane Cavin - toetsen) onder leiding van saxofonist en bandleider par excellence Guillaume ‘Stepper’ Briard, aangevuld met een aantal klassiek geschoolde muzikanten van het Orchestre d’Avignon.

Merlot’s stijl, geaccentueerd door de strijkers van het Orchestre d’Avignon, roept hier en daar herinneringen op aan de rijke instrumentatie van de producties op het Trojan label van eind jaren zestig en begin jaren zeventig van de vorige eeuw.

Merlot verruilde ondertussen de banlieu van Parijs voor het zonnige Marseille en viert dat met dit nieuwe album. In ‘Paris’ neemt hij zonder veel weemoed afscheid van de Franse hoofdstad en klinkt het:

J’veux pas mourir ici
Je veux m’en aller
C’est trop triste Paris
Ici c’est cramé
J’veux pas mourir ici
Je veux m’en aller
C’est trop triste Paris 
Ici les gens sont tarés
…

En in ‘Chez Moi’ betuigt hij dan weer op ironische wijze zijn liefde voor de Lichtstad:

Je veux rentrer chez moi
Là où l’air est pollué
Et où les gens ne sourient pas
Je veux rentrer chez moi
Tout là-haut sur la colline
Juste au-dessus de l’usine
Je veux rentrer à la maison
Là où le soleil se couche
Sur la Seine et le béton
…

Van een andere orde is dan weer ‘Nous Dormirons Ensemble’, een herwerking van het bekende gedicht van Louis Aragon, dat in 1963 al een eerste keer op plaat vereeuwigd werd door Jean Ferrat. Met het sociaalkritische ‘Coton Et Charbon’, waarin hij stelt dat er sinds de dagen van slavernij en de uitbuiting van het proletariaat tijdens de industriële revolutie eigenlijk nog maar weinig veranderd is, gaat het stilistisch dan weer even richting Louisiana, en in ‘Ambitieux’ zet Merlot dan weer zichzelf neer met de nodige zelfspot:

Je n’ai pas de Rolex, pas de limousine
Pas d’actions sur internet pas de bitcoins à l’usine
Je n’ai pas de succès pas de defaite
Et personne dans la rue ne reconnait ma tête
Je m’en veux j’aimerais savoir comment faire
Je ne suis décidément pas extraordinaire

Peut être c’est moi
C’est peut être ma faute
Ou peut être pas
C’est peut être les autres
Parfois j’essaye
Je fais de mon mieux
Mais c’est toujours pareil
On me dit que je ne suis
Pas ambitieux
…

Heerlijke, prachtig georkestreerde, wegdroomplaat!