Roots Explosion presents Saxon Sound in Brugge, een les in dubplate geschiedenis

Het was jaren geleden, maar Saxon Sound was nog eens in ons land, en dat werd tijd. Uitgenodigd door de immer geëngageerde crew van Roots Explosion stond één van de meest legendarische sounds, met koffers vol dubplates, in het middeleeuwse Brugge. En ik overdrijf niet als ik zeg koffers vol, want Musclehead, de selector bij Saxon staat bekend om zijn collectie. 

Saxon Sound System aka Saxon Studio International werd in 1976 opgericht door Denis Rowe en Lloyd ‘Musclehead’ Francis in zuidoost Londen. Het duo behoorde tot de eerste generatie zwarte Britse jongeren die soundsystems oprichtten in hun buurt. Saxon, aanvankelijk gefocust op loversrock, werd begin jaren ‘80 steeds groter dankzij toasters als Ranking Coley, Papa Levi en Maxi Priest.

Toen in de jaren ‘80 dancehall opkwam, werd Saxon een dancehall- en clashsound en breidden ze hun crew uit met Smiley Culture, Asher Senator, Roger Robin, Daddy Colonel, Tippa Irie en Lady Di. Stilaan stond Musclehead bekend om zijn enorme collectie dubplates die bijna niemand kan evenaren.

Saxon bleef internationaal groeien en de crew speelde en clashte over de hele wereld. Ze wonnen zelfs de World Clash in 1994 en lanceerden de carrières van verschillende zangers en toasters.

Voor deze avond was aangekondigd dat Musclehead een vinyl revival set zou spelen, van ska tot dancehall. Bijgestaan door drie van de originele Saxon MC’s: Asher Senator, Senior Sandy en Daddy Colonel.

Het is die laatste die me het meest zal bijblijven, met zijn LKJ look en oerdegelijke UK stijl waarbij een verhaal wordt verteld van begin tot einde. Rijmend, soms neigend naar dub poetry, humoristisch en intelligent, heel dichtbij, mensen aankijkend, voelend en zwetend, maar vooral kraakhelder.

Dat kon niet gezegd worden van zijn collega’s… Hoewel, Asher Senator heeft me positief verrast. Ik was nooit zijn grootste fan, maar vreemdgenoeg klonk hij niet zoals hij op plaat klinkt. Maar toen hij al zingend alle onderdelen van een auto begon op te noemen overvalt me de vraag of dit  inventief is of inspiratieloos.

Senior Sandy kwam minder aan de bak, maar viel met zijn rauwe stemgeluid heel erg op en zorgde voor een welkome afwisseling. 

Saxon Sound is een echte MC sound zou je denken, want we hoorden zowat alle foundation riddims. Beginnend en eigenlijk ook eindigend bij Studio One, want alles is een herwerking van een herwerking. De drie MC’s wilden natuurlijk elk hun lyrics laten rollen op deze riddims; wat meestal genieten was, maar soms ook wat langdradig. 

Maar je stapt wel in een wereld die voor een stuk achter ons ligt en net daar genoot ik van. Er is geen bekende MC met een H/T ticket uit Londen, ingehuurd door een lokale sound die de boel moet opvrolijken. Maar een hele stoet aan toasters die de roots door hun aderen hebben stromen, die dit al zo lang samen doen, die elkaar en elkaars teksten door en door kennen maar toch blijven zoeken naar die ene zin om elkaar te verrassen, die naar elkaar luisteren, op elkaar inpikken, elkaar de tijd geven, elkaar graag zien, elkaar constant uitdagen. Soms zie je die filmpjes passeren van chaotische avonden in Jamaica met de crème de la crème aan toasters rond de microfoon verzameld. Zo was het ongeveer, maar dan hoffelijker.

En dan moet ik nog beginnen over alles daartussen, de dubplates, die op ons werden losgelaten als ware het vloeibaar goud. Allemaal exclusief in het bezit van Saxon Sound. Gewoon even een opsomming en u valt van uw stoel: Dennis Brown, John Holt, Gregory Isaacs, Bunny Wailer, Barry Brown, Ken Boothe, Cocoa Tea, Pablo Gad, Dawn Penn, Johnny Osbourne, Garnett Silk, Maxi Priest, Luciano, Bushman, Tenor Saw, Half Pint en daar ben ik gestopt met noteren. Want van Dennis Brown of Johnny Osbourne bleef het ook niet bij één exclusive. Het was zo’n avond waar er gewoonweg geen tijd was voor de B-kant.

Hoewel, het meest intense deel van de avond was misschien wel een tussendoortje van The Twinkle Brothers. ‘Jahoviah’ en ‘Rasta Pon Top’, ook op dezelfde riddim. Omdat het zo onverwacht kwam. Je zit eigenlijk de hele avond op een early dancehall vibe en dan plots komt daar de pijn en de schoonheid van de gouden jaren doorgebroken. Die twee nummers liggen mij persoonlijk ook heel nauw aan het hart. Dat korte hoofdstuk werd afgesloten met ‘Bubbling Fountain’ van Dennis Brown en mijn avond kon niet meer stuk.

Roots Explosion begon met een prachtig eerbetoon aan Smiley Culture, die zijn carrière lanceerde bij Saxon. De DJ die bekend stond om zijn razendsnelle rijm. Maar helaas ook bekend is zijn tragische dood in 2011, omgekomen door politiegeweld, waarbij de omstandigheden nooit helemaal zijn opgehelderd. Zelfmoord volgens de ene. Moord volgens de andere. 

Alleszins een heel ontroerende opener. Waarna we in de early danchehall vibes bleven en we ‘Joyride’ van Derrick Paker te horen kregen. Daarna werd de microfoon van Roots Explosion, het moest zo zijn, omgeven door het beste van de Belgische MC wereld. Uit het niets verschenen daar plots Saimn I, Messenjah en Missing Link. Die geheel in de traditie van Saxon elkaar aanvulden en ons trakteerden op een extra dosis plezier. 

Dansend en helemaal voldaan trokken we terug naar huis.