Van de regen in de drop haastte ik me naar het Koninklijk Circus in Brussel, reikhalzend uitkijkend naar het optreden van Fat Freddy's Drop waar ik al weken naar uitkeek. Deze band, bekend om hun ijzersterke live-reputatie en het vermogen om verschillende genres moeiteloos te combineren, stond voor de tweede avond op rij op hetzelfde podium.
By Kingten
We arriveerden net op tijd om nog enkele nummers mee te pikken van de set van de eveneens uit Nieuw-Zeeland afkomstige Louis Baker, die het voorprogramma mocht verzorgen. De nummers van de singer-songwriter lagen qua stijl, een mix van soul, funk en reggae, helemaal in dezelfde lijn als die van Fat Freddy’s Drop. Tegelijk zocht ik naar een ideale plek in een bijna uitverkochte zaal, gevuld met een uitzinnig publiek dat bij elke gelegenheid in applaus en gejuich uitbarstte. De energie was voelbaar en bleef gedurende het tweeënhalf uur durende optreden onverminderd hoog.
Op handen gedragen en onder luid applaus kwamen de bandleden één voor één op en brachten ze een eclectische mix van reggae, dub, dancehall en funk, met veel ruimte voor blaaspartijen en solo’s van Hopepa (Joe Lindsay), inclusief een tien minuten durende techno-set.
Onder leiding van de unieke stem van de frontman Joe Dukie (Dallas Tamaira) afgewisseld met de raps van MC Slave (Mark Williams), werd het publiek getrakteerd op klassiekers als ‘Blackbird’, ter ere van het tienjarig bestaan van dat album, en ‘Next Stop’, aangevuld met een hele reeks nieuwe nummers van hun nieuwste album ‘SLO MO’, zoals ‘Stand Straight’, ‘Avengers’ en natuurlijk het nummer waar de plaat is naar vernoemd: ‘SLO MO’.
Bij enkele nummers zagen we Louis Baker terug op het podium komen om de band mee te ondersteunen. Joe Dukie maakte hier gretig gebruik van om te wisselen van instrument en plaats te nemen achter de mixtafel waar DJ Fitchie (Chris Faiumu) al een hele avond de reverbs, echo’s en andere effecten voorzag voor alle instrumenten en zo bijdroeg tot de unieke stijl van Fat Freddy’s Drop.
Tegen half elf naderde het optreden zijn inspirerend einde met de hit ‘Hope’ uit de ‘Hope For A Generation’ EP uit 2004. Enkel begeleid door de skank van de gitaar en de stem van de frontzanger, zong het hele publiek het nummer mee, wat zorgde voor een prachtig moment. Opvallend was hoe goed alles de hele avond heeft geklonken, inclusief het publiek op het einde, een bewijs van een uitstekende akoestiek en bedreven techniekers.
Nog onder de indruk van wat ik net had mogen meemaken, besloot ik nog even te blijven staan tot de meeste mensen de zaal hadden verlaten voor ik mijn weg naar het station inzette om terug naar Antwerpen te pendelen.
Nog nagenietend op de trein besefte ik ten volle dat dit optreden de regen, de reis en de vermoeidheid van morgen meer dan waard geweest was. Kia ora Fat Freddy’s Drop!
Foto’s en video: © Fat Freddy’s Drop
