VRIJDAG
Deze zonovergoten dag begon aan de Breakfast Arena, waar de
Café Sound, het nieuwste project van
Tempest Soundsystem, de mensen trakteerde op een lekker muzikaal ontbijt. Ik kuierde door naar de ingang waar de 12 volt van
FLPSTR de mensen verwelkomde en begeleidde naar het festivalterrein.
Aangekomen in de Dub Forest was het de alom bekende Belgische
Kingstep Soundsystem die opende, op eigen sound, met een roots- en dubselectie, samen met
MC Joseph Lalibela. Een perfecte opwarmer, met zowel diepe meditatieve als meer uptempo nummers die iedereen meevoerden. Na Kingstep was het de beurt aan
Shikoba feat. Dub Tubbie. Dit jong Belgisch talent bracht een goede mix van roots en steppers, waaronder Johnny Osbourne (‘Jah No Partial’) en Horace Andy (een stepper remix van ‘Confusion’). Deze mooie selectie, begeleid door een goede MC, zette verder de toon voor een uitgelaten sfeer in het bos.
Na het jong Belgisch geweld kregen we een ware Belgische ancien te zien met
Pura Vida Productionz. Na een periode van afwezigheid, stond
Puraman er weer helemaal met een prachtige selectie van eigen, bekende en onbekende producties uit de Last Ark Studio, alsook enkele unieke Lee Perry-nummers die ik nog nooit had gehoord. Het meest onder de indruk was ik nog van wat Puraman zelf benoemde als: “Belgisch geïnspireerde reggae”. In deze nummers hoorde ik de invloeden van grote Belgische artiesten als Soulwax, Magnus en Zita Swoon, wat zorgde voor een unieke stijl van reggae die ik nog nooit eerder had gehoord. Een eerste hoogtepunt in het Dub Forest was een feit!
Later op de dag zou ik Puraman nog tegenkomen in het publiek, en kon ik het niet laten om hem even aan de mouw te trekken, hem te bedanken voor zijn set en te vragen hoe het was om terug op het podium te staan. Met een brede glimlach antwoordde hij: “Ik heb ervan genoten, maar ben hier vooral om te genieten van alle muziek.”. Met deze woorden en een brede glimlach liet hij mij, dansend door het bos, achter. De rest van het weekend zou hij nog te zien zijn in het bos, niet als muzikant, wel als beelden kunstenaar onder de naam
Poddington Krank, waarbij hij elke dag een stuk van een groot canvas onderhanden nam. Geïnspireerd door de muziek van het bos zag je hem elke dag bezig het schilderij vorm te geven tot een uniek stukje reggae art.
Na deze Belgische talenten nam het Franse label
Zulu Vibes het over. Ze brachten een sterke set, afwisselend tussen roots, dub en diepe meditatieve dubs, af en toe begeleid door de charismatische
MC Galas. Hij zou pas zaterdag moeten optreden, maar was toch al aanwezig op de weide om af en toe de mensen te laten genieten van zijn stem. Deze onverwachte aanvullingen zorgden voor een scheut aan spontaniteit in de optredens die zeer fijn waren en mede de relaxte sfeer in het bos zetten.
Met zware benen en een lege maag besloot ik even een pauze in te lassen. Ik settelde mij met een dure snack achteraan in het bos, met de zon op mijn gezicht, en luisterde naar de tweede set van
Kingstep en
Joseph Lalibela. Die pakten uit met een sterke set en lieten, met nummers als ‘Babylon Falling’ van Twinkle Brothers, horen welke kracht hun sound had!
Voor een tweede hoogtepunt van de dag zorgde
Freedom Masses Sound System uit het Verenigd Koninkrijk. Ondanks enkele technische problemen zorgden
Jahmi X en
Professor P voor een energieke show met zelfgeproduceerde geluidseffecten en klassiekers als ‘Jah Jah Give Us Life To Live’ van The Wailing Souls en ‘Leaving To Zion’ van Black Uhuru. Hun set werd alleen maar krachtiger toen ze het publiek meesleepten met hun nieuwste steppers-geïnspireerde nummers. Wanneer de artiesten het gevoel kregen dat het publiek niet mee was, duurden de nummers niet lang, waren we dat wel, dan was er geen stoppen aan de energie die van de artiesten spatte.
Na de toon gezet te hebben, kregen we een andere bekend UK-duo te zien met
Concrete Lion, bekend om hun harde steppers en diepe dubs. Het duo, bestaande uit
Kai Dub, bekend van Maasai Warrior, en
Dubtronic, de neef van de legendarische producer
King Earthquake (ook aanwezig, maar deze keer niet achter de draaitafel, maar wel als t-shirtverkoper). Tijdens hun set lieten de heren van Concrete Lion het Dub Forest meerdere malen daveren. Misschien zelf te hard, want tijdens de set kon je horen dat er iets niet klopte aan het geluid. Hopelijk is er niets kapotgegaan, maar daar vrees ik wel voor. Het probleem werd snel opgelost en de set ging zonder veel problemen verder met sterke tunes van Aba Shanti, Inner Sanctuary en Linval Thompson. Afsluiten deden ze met een reeks van King Earthquake-dubplates en als laatste tune de recentere King Earthquake-tune ‘Heatwave’. Onder het toeziende oog van de King zelf rondden ze hun set af, en was het tijd voor de headliner van de avond:
Iration Steppas.
Met
Mark Iration aan de draaitafel en
Macky Banton achter de microfoon bewezen ze hun status als toonaangevende artiesten binnen de dubwereld. Zonder enig probleem werden dubplatesvan bekende riddims na elkaar gedraaid, allemaal met andere teksten die een ode brachten aan Iration Steppas. Er werd afgewisseld met klassiekers zoals ‘Kingdom Rise Kingdom Fall’ van de The Wailing Souls, om dan helemaal in hun eigen stijl onder te duiken en de bekende ‘Higher Ites’ en ‘Vanguard’ style selection boven te halen. Na nog enkele dubplates uit zijn mouw te hebben geschud, en na een korte verschijning van
Black Omolo, sluit Iration Steppas de eerste dag prachtig af.
ZATERDAG
De tweede dag in het Dub Forest stond in het teken van de nieuwe QSS soundsystem van
King Original met 21 inch subs. Voor de gelegenheid was de bouwer zelf,
Kutty Qss Qualitex, naar Geel afgezakt. De King Original crew, sinds 1973 actief, vormt een stukje dubgeschiedenis op zich en leverde dus niet voor niets de sound en de eerste en laatste set van deze tweede dag op Reggae Geel. Na hun korte eerste rootsset met weinig volk in het bos, was het tijd voor
Roots Explosion om voor één van de absolute hoogtepunten in het Dub Forest te zorgen.
Met hun sterke rootsselectie, meegereisde supporters en een open mind voor de vele Belgische MC’s, kregen we een echte “unity” sessie. Met achter de microfoon een sterke
Daddy Ranking,
Dub Tubbie,
Missing Link,
Juli Jupter en
King Samir, kregen we MC’s die elkaar de microfoon gunden, selectors die riddims voor de MC’s bleven draaien en een operator die alles goed bleef afstellen voor het uitgelaten publiek. Om het helemaal af te maken eindigde Roots Explosion hun set met enkele dubplates en een eerste nummer op eigen label.
Het was niet gemakkelijk voor
Roots I-Vories om deze set op te volgen. Dan maar direct openen met Steppa One dubplates en eens testen wat de sound aankon. De meer digitale dub was iets helemaal anders dan het vorige optreden, maar kon zeker rekenen op bijval van het publiek. Hun set bestond verder nog uit enkele sterke tunes van Hitman & Fiza, en afsluiten deden ze met een dubplate van ‘Rise And Shine’ van Bunny Wailer.
Met
Ras Kush kregen we de producer van het Black Redemption Label te horen. Samen met Lloyd ‘BullWackie’ Barnes is hij mede de ambassadeur van de UK dubstijl in New York. Kush speelde vooral platen uit de jaren ‘60 en ‘70, met Johnny Osbourne’s ‘Jah No Partial’ als één van de bekendste nummers, om vervolgens over te schakelen naar diepe rootsdub. De set werd jammer genoeg enkele keren onderbroken door technische problemen. Deze werden in sneltempo en zo goed mogelijk opgelost, maar zorgden ervoor dat het publiek nooit helemaal in de set raakte. Jammer maar helaas…
Een eervolle vermelding moet nog gaan naar
BLAKAMIX, want de benen hadden even pauze nodig en de maag knorde.
Terug opgeladen was het alweer tijd voor
Amoul Bayi Family feat. Saah Karim & Galas. Het trio bracht een dynamische set met twee sterke MC’s met prachtige stemmen, die zowel elkaar afwisselden als prachtige harmonieën zongen. Deze sterke blend van muziek, invloeden uit Kingston, Londen, Dakar en andere West-Afrikaanse landen, zorgde voor een originele set met vele goede nummers gaande van ska tot dub.
Daaropvolgend kregen we de spirituele dubset van
Kibir La Amlak. Beginnen deed hij met zijn bekende tune ‘Universal Healing’, onmiddellijk aangevend wat hij wilde bereiken met zijn set. Het blijft verbluffend om een producer live aan het werk te zien. Toch draait het om meer dan dat, en dat kon je merken aan het publiek. In het eerste gedeelte van zijn set waren de nummers soms heel traag en erg meditatief. Hier haakte het publiek duidelijk een beetje op af. Ook ik had er soms moeite mee en ging daarom even piepen bij een andere grootheid,
Gladdy Wax, aan de Yagga Yagga stage, voorzien door
Sjak Soundsystem, dat met de Klankkast-Caravan zorgde voor enkele geweldige momenten. Gladdy Wax vulde zowat een uur met enkel tunes uit het Jamaica van de jaren ‘60. Geflankeerd door grootheden als
Ras Digby,
David Katz en een actief publiek zorgden zij voor mij voor een derde onvergetelijk moment op Reggae Geel.
Kibir was in de tussentijd goed opgewarmd. Ik hoorde nog net zijn laatste diepe meditatie-tune, voordat hij overschakelde naar actievere uptempo dubs die door het publiek met veel plezier werden ontvangen. Jammer dat er zich ondertussen donkere wolken boven Geel verzameld hadden en roet in het eten kwamen strooien. Een snelle blik op buienradar leerde mij dat als ik relatief droog wilde blijven voor de rest van de avond, ik best even ging schuilen.
Na de korte maar krachtige plensbui haastte ik mij door het modderige veld terug naar het Dub Forest, waar de crew van
King Original klaarstond om te tonen wat hun sound kon en waarom juist zij de afsluiter waren van deze editie van Reggae Geel.
En of zij dit waar hebben gemaakt! Niet alleen door hun krachtige, heldere sound, maar ook door de skills en stijl die ze brengen. Met de drievuldigheid op het podium, MC, selector en operator, krijg je de ware UK dubervaring. Met veel power, een actieve MC en veel dubplates, waaronder van ‘Jah No Dead’ van Burning Spear en een dubplate van Agobun, deden ze het bos kraken en daveren. Met de laatste dubplate genaamd ‘Let It Rain’, gezongen door Ras D, lieten ze het bos nog een laatste keer helemaal ontploffen tot het publiek helemaal uitgeteld was.
Helemaal voldaan en moe van het dansen was het tijd om de terugtocht in te zetten. Ik draaide mij nog eens om, wierp nog een laatste blik op het Dub forest en speelde de beste momenten van deze sterke editie nog eens af in mijn hoofd. Tot volgend jaar Dub Forest, we gaan je weer missen!
