Burning Spear brengt broeierig warm OLT Rivierenhof tot een kookpunt!

Wij zagen wel vooral een ouder publiek opdagen en daar zat de vrij hoge toegangsprijs - € 53 - wellicht voor iets tussen.

Als we het halfrond betreden, begint Rik Jam net aan zijn set. Achter de toetsen herkennen we nog voormalig EarthKry-toetsenist Phillip McFarlane. Rik Jam brengt eigen werk met nummers als ‘Love Never Lost’, ‘Beautiful’ en ‘Emotions’, afgewisseld met covers van onder andere Damian Marley (‘Affairs Of The Heart’) en Chronixx (‘Alpha And Omega’), maar echt overtuigen kan hij ons niet.

Energieker klinken dan weer de uptempo vocal skills van Dalwayne, die vooral met ganja tune ‘Deal Wid It’ weet te scoren.

Maar geef ons toch maar de rootsy vibes van Blackbird Soundsystem. De Antwerpse crew mag overnemen tijdens de podiumwissel en zal later de avond ook in schoonheid afronden. We herkennen reggaepareltjes als ‘Bredda Gravalicious’ van The Wailing Souls, Dennis Brown’s ‘Ghetto Girl’, Culture’s ‘Stop The Fussing And Fighting’ en een hele version excursion over de Real Rock riddim, met onder andere Junior Murvin’s ‘Cool Out Son’ en natuurlijk Willie Williams’ ‘Armagideon Time’.

Maar we weten natuurlijk allemaal waarom we naar het OLT zijn afgezakt… Tijd voor de main event, sounds of the Burning Spear. 

Spear, 79 (!) ondertussen, blijkt een diesel op leeftijd geworden en opent nog enigszins schoorvoetend met ‘Door Peep’, meteen al voorzien van een lange percussie-outro op de bongo’s. De toon voor de rest van de set is alvast gezet!

In de marge: die lange bongo-solo’s storen ons eigenlijk allerminst, dus moest Winston ooit zijn stem verliezen, dan zijn we steeds bereid een volledig instrumentale dubset uit te zitten!

Uit het recente ‘No Destroyer’ krijgen we vervolgens ‘Jamaica’ en met ‘Christopher Columbus’ doet Rodney ons dan even een persoonlijk pleziertje. Voor twee eerste echte hoogtepunten in de set is het wachten op ‘Creation Rebel’ en ‘Pick Up The Pieces’.

Rodney heeft er ondertussen echt zin in gekregen en vervolgt nog met überklassieker ‘Old Marcus Garvey’. Iets minder bekend is wellicht ‘People Of The World’ uit het gelijknamige in 1986 verschenen album.

We krijgen nog een uitstekende ‘Nyah Keith’ en dan verdwijnt Spear van het podium.

Maar het Belgische publiek heeft natuurlijk nog recht op een bisnummer, en dat krijgt het dan ook in de vorm van het geweldige ‘African Postman’. Waardige afsluiter van een concert dat gerust nog wat langer had mogen duren en dat ons stukken meer kon overtuigen dan de set die Spear vorig jaar op Reggae Geel neerzette.

En zoals na zowat elke recent Burning Spear-concert rest de aanwezige fans nu enkel nog de vraag: “Was dit nu echt de laatste keer?”. Er is maar één man die het antwoord kent… Raspect!

Foto’s: © Peter Verwimp