Reggae Ruisbroek 2024: dit wordt een blijvertje!

Het festival opent de deuren al om 16:00u, maar wij arriveren wat later. In de namiddag zitten wij thuis nog al roepend tegen een televisiescherm onze atleten in Parijs te steunen. En of het geholpen heeft… Alsof we net zelf gewonnen hebben, komen we iets voor 20:00u glimmend van trots en met een kamerbrede glimlach toe in Bar Bruur. De concerten vinden plaats achter het café op het terras, waar het podium van zo’n halve meter hoog is opgetrokken tegen de muur.

Kologne opent het festival met Asham Band. De man heet eigenlijk Oral Kirk Brown maar kreeg zijn artiestennaam toen hij op een verjaardagsfeestje voor een vrouw zong en zij reageerde met: “Oh you sweeten up the place like Cologne!”… Ondertussen woont hij al een poos hier in België en zelfs dicht in de buurt van Ruisbroek. Voor ons is het zeker geen eerste maar wel een hernieuwde kennismaking, want we zagen hem in 2019 al eens samen met Turbulence aan het werk in Antwerpen toen hij zijn EP ‘Ease Off’ kwam promoten.

Na een intro van Asham Band eert de zanger de Allerhoogste in ‘The Most High’, dat live overvloeit in ‘Burn Down Babylon’ en ‘Place Of Fire’ (over de Tings And Time riddim). Je zou daar eerder militante songs bij verwachten, maar niets is minder waar. Zo is de toon van zijn verdere set meteen gezet. Kologne heeft een zeemzoete stem en nodigt de mensen op de eerste rij uit om mee te dansen. Een flink benevelde man begint met een Rastavlag te zwaaien en zal dat met tussenpozen heel de avond blijven doen. Hij komt ook naar mij om te vragen of alles goed is en ik iets wil hebben of zo. Heel lief hoor en ik verzeker hem dat alles prima gaat, al zal ik hem dat in de loop van de avond nog een keer of vijf moeten bevestigen. 

Kologne brengt de rest van zijn set, waarin we nog nummers herkennen als ‘Politician’ (over de Duppy Conqueror riddim), en ‘I Am Blessed’ (over de Sleng Teng Riddim waarin we zowaar Yellowman even heel dichtbij voelen), op de manier die we vroeger ook zagen bij grootheden als Dennis Brown en Gregory Isaacs. Hij kan met zijn zoete stem gewichtige onderwerpen luchtig laten klinken en wordt natuurlijk geflankeerd door Belgium’s finest backing band, waarmee hij zijn carrière een nieuwe boost wil geven. Een absolute aanrader voor liefhebbers van het zoetere werk!

Na een vrij snelle podiumwissel is het de beurt aan Wahwahsda om het publiek te trakteren op een verse portie positieve en muzikale energie. Enkel drummer Wim ‘Radix’ Verbruggen draait vandaag een dubbele shift. Voorts krijgen we allemaal nieuwe muzikanten en uiteindelijk staat er een 10-koppige band op het niet al te grote podium.  Het samenspel van zanger Wally en rapper/freestyler Sput is bijzonder energiek. Voeg daar nog een uitmuntende blazerssectie en knotsgekke backingvocals aan toe, en je hebt puur spektakel op het podium! Om het simpel te stellen: Frankrijk heeft Dub Inc, wij hebben Wahwahsda!  

Wanneer we Wally “Oh it’s a cold world…” horen zingen, weten we dat de set opent met ‘All For One’. ‘Wicked World’ gaat op hetzelfde elan verder, maar sluit hoopvol af. We hebben de band afgelopen winter nog in Edegem gezien en de set is ongeveer gelijk aan die van toen. We onthouden een freestyle stukje van Sput waarin hij het publiek om drie woorden vraagt waarop hij dan zijn onnavolgbare ding doet. Maar ons oog valt ook op Aude en Marijke, de dolenthousiaste backingsvocals die met hun dansjes het muzikaal spectakel ook visueel naar een hoger niveau tillen. “Ooit vind je de job van je leven…” is een slogan die op hen absoluut van toepassing is. We moeten al terug naar de concerten van wijlen Lucky Dube om een gelijkaardige passie te vinden bij de backings.

Het trio ‘Live Ain’t Easy’, ‘Home’ en uiteraard ‘Dinner For Two’ lijken de set af te sluiten, maar dat is niet helemaal waar. Sput en Wally hebben nog het nieuwe en emotionele ‘Bonfire Burning’ in petto, waarin we leren dat we de mensen - en zeker onze eigen familie en vrienden - moeten appreciëren wanneer ze er zijn.

De podiumwissel en bijhorende soundcheck duren even en daar valt wel iets over te zeggen. Bij wat problemen op de luchthaven zijn verschillende instrumenten van Marcus Gad’s begeleidingsband Tribe zoekgeraakt, waardoor de organisator in allerijl op zoek moest naar wat extra gitaren.

Met Marcus Gad & Tribe heeft het festival een topper van internationaal niveau weten te strikken. In hedendaagse rootsreggae-middens mag deze man zicht stilaan de primus inter Paris noemen (woordspeling op het Latijnse primus inter pares of “leider onder zijn gelijken”). De songs die deze man uit Nieuw-Caledonië ondertussen op zijn palmares heeft zijn ronduit indrukwekkend.

Hij betreedt het podium deze keer met losse dreadlocks en zoals steeds gehuld in aardekleurige kledij. In blue-jeans zul je de man nooit betrappen.

De setlist leest als een hitlijst. Na een loodzware intro krijgen we meteen ‘Credential’ gevolgd door het tragere ‘Leggo Your Ego’. In ‘Take Some Time’ horen we een oproep om tijd te nemen en zorg te dragen voor elkaar. ‘Long Way Home’ gaat dan weer over de liefde voor zijn land en het gemis dat hij voelt als hij lang van huis is. En daar valt wel iets voor te zeggen. Nieuw-Caledonië (behorend tot de Franse overzeese gebieden) is bijzonder paradijslijk, maar was onlangs nog het toneel van zware rellen met verschillende doden tot gevolg. We hadden gedacht dat de zanger hier iets over zou zeggen, maar dat bleef uit. En verder een greep uit zijn klassiekers: ‘Keep Cool’, ‘Honoring The Soil’, het militante ‘Ready For Battle’ en uiteraard ‘Kanake’ als afsluiter.

Wij waren vandaag getuige van een bijzondere namiddag die begon met goud en brons in een uitgeregend Parijs en verder doorliep vol positive vibrations in een zonovergoten Ruisbroek. Reggae Ruisbroek bracht een eerste klas line-up die op geen enkel moment teleurstelde. Een Big Up aan de bands voor al hun tomeloze enthousiasme en passie, en een massive big up aan Zino Meeus, de eclectische kosmopoliet uit Ruisbroek die dit minder bekende reggaepareltje organiseert!

Foto’s: © Peter Verwimp