We hebben besloten om naar Kingston te gaan met een bus van Knutsford Express. Die blijkt er uiteindelijk ongeveer even lang over te doen als de lijnbus die de zuidelijke weg neemt, via Savanah-la-Mar en Mandeville, maar met onze koffers vol boeken kiezen we voor airco, ruimte en zitcomfort. Ook al moeten we daarvoor eerst terug naar Montego Bay (met een stop in Lucea), overstappen aan Sangster Airport, en dan de noordelijke kustweg op. Na een korte pauze in Falmouth rijden we even voorbij St. Ann’s Bay via de nog altijd nauwelijks gebruikte tolweg richting de hoofdstad. De beloofde wifi aan boord werkt niet, en er zijn ook geen snacks en drankjes, zoals de menukaarten nochtans suggereren. Op de schermpjes draait wel een film: ‘Bringing Down The House’, een komedie met Steve Martin en Queen Latifah. Er valt niet aan te ontsnappen want het geluid wordt gewoon afgespeeld door de luidsprekers van de bus.
Ook de drukte in Kingston is onontkoombaar, en de ongenadige straling van de zon wordt er niet getemperd door een frisse zeebries. Commander is geen fan van airco in de auto, hij rijdt liefst met open ramen. Als we even later stilstaan in een van de vele traffic jams valt de hitte als een loden deken om ons heen. Maar het straatleven maakt als vanouds alles goed. Er zijn veel nieuwe auto’s en gebouwen, maar voor de rest bruist en bubbelt Kingston van het leven. Ik heb de stad nooit anders gekend, druk, rauw en schijnbaar chaotisch, maar vooral echt en lively.
Porridge en pan cakes
We checken in bij
The Prestige, het aftandse familiehotel waar ik meer dan een kwarteeuw geleden al voor het eerst logeerde. Toen druk bezet, het grote terras met uitzicht over Kingston de hele dag gevuld, vaak een bandje op het podium, is het hotel nu definitief in verval. Wij zijn zowat de enige gasten, en van enige digitalisering is hier nog geen sprake. Alle inkomens en uitgaven, van drankjes tot kamers, worden geduldig met de hand genoteerd. Achter de receptie zit meestal iemand te slapen. Eten moet enkele uren op voorhand besteld worden. Maar dan krijg je wel vers bereide voeding op je bord, afgeschermd met een strak plasticje, een vaste gewoonte van de kokkin die hier al jaren werkt. Ik ben ook een fan van haar porridge en pan cakes als ontbijt.
De kamers zijn sinds de vorige eeuw niet meer opgeknapt, maar voor deze prijs (82 euro) mag je in Kingston blijkbaar niet veel meer verwachten. Volgens mijn reisgezel kost een kamer in het chique Pegasus rond de 230 euro. Niet dat ik daar ooit zou willen verblijven, maar het geeft het een idee van de hoge tarieven in deze stad.
Op bezoek bij Belgen in Kingston Reggae Garden
Misschien moeten we volgende keer gewoon gaan logeren bij
Davy Janssen en
Cindy Reliszko, het Belgische koppel dat in de buitenwijk Golden Spring een guesthouse met café en restaurant uitbaat,
Kingston Reggae Garden. Gelegen langs de oude weg naar de noordkust, even voorbij Stony Hill, is dit misschien wel de ideale uitvalsbasis voor een trip naar Kingston. Een chef bereidt er heerlijke veggie en vegan schotels, in de grote tuin staat een machtige soundsystem. Vandaag zendt
I Yaad Radio live uit vanop deze bijzondere plek, inclusief onze boekpresentatie.
Breadlocks van I Yaad blijkt een conscious rastaman met een grote historische background. Het geplande interview wordt algauw een diepgaande reasoning.
Nog dieper graven we wat later met twee jonge dames die speciaal uit Ocho Rios zijn gekomen om met ons te praten. Hun grootvader was de grote King Edwards, in de jaren 1950-1960 een van de pioniers van de soundsystemcultuur. Maar het gaat toch vooral over Rastafari en zwarte geschiedschrijving, met veel wederzijdse inspiratie en erkenning.
Ook de Belgische rastaman
Bramma Shanti komt opdagen. Ik heb veel respect voor mensen van bij ons die weten te overleven en zelfs shinen in Jamaica, toch niet het gemakkelijkste land als je ergens een nieuw bestaan wil opbouwen. Bramma komt aan de kost als lokale gids en hij ontwerpt ook bijzondere armbandjes en halskettingen, die intussen verkocht worden bij
Cooyah, een trendy boetiek in Kingston, aan Hope Road. Hopelijk geraken we daar nog, want ze zouden ook coole T-shirts hebben.
Wordt vervolgd…
