'Rasta Revelation' in Jamaica Part 1: Ganja in Negril

Er staat een man met een hond aan de gate in Punta Cana. Na negen uur vliegen moesten we het vliegtuig hier verlaten, door een paspoortcontrole, handbagage laten scannen, en dan meteen naar Gate 1. Geen tijd voor een drankje, laat staan om door de taks free shop te dwalen. De meeste mensen hebben hun bestemming bereikt, de Dominicaanse Republiek. Luxe en vertier op een boogscheut van de hel in Haïti, op hetzelfde eiland. Wij vliegen door naar Jamaica, samen met de vakantiegangers die vanuit Montego Bay weer naar huis gaan. 

Het is een schattige hond, een kleine golden retriever die braaf naast zijn baasje staat. Dan gebaart een agent ons dat we allemaal op één lijn moeten gaan staan, handbagage op de grond. Dit is een drugcontrole, hoe gedwee de hond zich ook gedraagt. Maar wie neemt er nu ganja mee naar Jamaica? Hond en baasje gaan geduldig de rij af. Als ze ons gepasseerd zijn, mogen we doorgaan, het vliegveld op, te voet terug naar de Boeing van TUI.

Wedding Cake

Ergens in je achterhoofd denk je toch: hopelijk ruikt die hond niet dat ik gisteren nog iets gerookt heb, of dat er in mijn rugzak ooit misschien wel eens een kruimeltje cannabis heeft gezeten. Maar daar was de hond blijkbaar ook helemaal niet naar op zoek, vertelt de taxichauffeur die ons opwacht aan Sangster Airport in Montego Bay. Het is de cocaïnehandel die floreert tussen de Dominicaanse Republiek en Jamaica. Je moet al heel snel en behendig zijn om in die korte tijd, op die plek vol mensen en camera’s, een partij coke op te halen en vervolgens te verstoppen, maar ik ben dan ook geen smokkelaar.

Intussen is ganja in Jamaica wel vrijer en makkelijker verkrijgbaar dan ooit. Dane, onze chauffeur, weet meteen, nog voor we vertrekken, waar hij voor ons iets op de kop kan tikken. Hij keert terug met twee ronde plastic potjes met een openklappend dekseltje. Zo wordt cannabis nu verkocht in de “ganja shops”, waarvan ik er op deze trip een aantal wil bezoeken. In het ene potje zit de soort Wedding Cake, in het andere Platinum. De scandal bag, een stukje vuilniszak of ander plastic waarin de ganja op straat meestal verkocht werd, lijkt verleden tijd, zeker in de shops.

Onderweg, draaiend, kerend, remmend, de gaspedaal vaak diep ingedrukt, kortom: zoals de meeste Jamaicanen rijden, zet Dane ons aan om de ganja te testen. “Natuurlijk mag je roken in de auto!”, roept hij: “Dat doe ik toch ook?”. Ik herinner mij de roadblocks uit het verleden, toen alleen een stevige bribe de politie kon beletten om je op te pakken wegens drugbezit. Vandaag mag je in Jamaica twee ons cannabis op zak hebben, 56 gram. Maar mag je dan ook rijden “onder invloed”? Opnieuw reageert Dane met vragende blik: “Waarom zouden wij niet mogen roken als we rijden?”.

Ganja? Eerst de dokter bellen!

Na een dolle rit, uitlopend op een grindweg vol potholes, arriveren we aan ons guesthouse, hoog boven Negril. We zijn de enige gasten en Monica, de hoedster van het huis, wil gerust nog eten maken voor ons. Rijst met vis (river snapper) en groentjes. Daar kruipt natuurlijk wat tijd in, en intussen maak ik kennis met Pop-Eye (zijn oog popt er inderdaad een beetje uit). We slaan vrijwel meteen aan het reasonen, zoals dat altijd gaat in Jamaica, over grote en kleine onderwerpen. We rollen spliffs en luisteren naar het geruis van de wind en in de verte de zee. Het is toch altijd een beetje thuiskomen.

De volgende dag bezoeken we enkele ganja shops in Negril, een druk toeristisch centrum waar de vele buitenlanders, met name Canadezen en Amerikanen, voor extra klandizie zorgen. Maar dat betekent nog niet dat je zomaar een shop kunt binnenlopen en iets kopen. Je moet je wel degelijk registreren, en vervolgens een telefoontje plegen met een dokter. Daarvoor betaal je rond de 2000 JA dollar (12 euro), locals ongeveer de helft. Ook de artsen profiteren dus van dit systeem. Misschien een ideetje voor onze eigen wetgevers.

Fiji Sound

De boekpresentatie in het Roots Bamboo Resort, wat authentieker en primitiever dan de andere hotels langs de kustlijn, valt in het water. Of beter: zonder stroom. De geluidsingenieur van het geplande concert van Black Uhuru sluit een dunne laptop aan op een wirwar van kabels en aansluitingen, en plots gaat al het licht uit. Drie uur lang blijft het donker op het terras en het afgesloten stuk strand waar een podium staat. Maar dat doet niks af aan de vibe in de bar, en er blijven mensen binnenkomen. Ze hebben allemaal 50 of (aan de ingang) 60 US dollar betaald, dus veel Jamaicanen lopen er niet rond. 

Wel één Belg: mijn goede vriend Kristof, de man die eind jaren 1990 de eerste Belgische soundsystem bouwde, Fiji Sound. Hij woont sinds enkele jaren in Jamaica, en heeft hier het geluk gevonden. Dat zie ik aan zijn grote smile en ontspannen attitude. We halen herinneringen op aan ons aller Ras Fire, en de vele feestjes en concerten die we samen beleefd hebben. Beter kan de avond voor mij niet worden, zelfs niet wanneer een inderhaast aangevoerde generator even voor middernacht alsnog voor elektriciteit zorgt en Black Uhuru zich opmaakt om te spelen. Wij moeten morgen alweer vroeg uit de veren, en we hebben Black Uhuru al zo vaak gezien. 

Wordt vervolgd…